Dom trzepoczących skrzydeł

Na początku roku podjęłam decyzję, aby w tym roku wziąć udział w #wyzwanieLC2024. Tematem lutowego wyzwania czytelniczego było przeczytanie książki, która została nominowana w Plebiscycie Książka Roku 2023. Zadanie niby proste, a jednak kiedy zaczęłam przeglądać nominacje, których nie miałam okazji wcześniej czytać, nagle wybór okazał się bardzo trudny. Ostatecznie padło na książkę z kategorii romantasy - "Dom trzepoczących skrzydeł" autorstwa Olivii Wildenstein. Czy w mojej ocenie ta publikacja słusznie trafiła na listę nominowanych? Już spieszę z wyjaśnieniem.

Główną bohaterką historii jest Fallon Rossi. Pozbawiona magicznej mocy Fae półkrwi, którą w przeciwieństwie do innych mieszkańców Luce, kochają morskie stworzenia. Przez swoje pochodzenie dziewczyna jest pogardzana przez większość Fae czystej krwi. Pewnego dnia wyrocznia przepowiada jej, że gdy uwolni wrony, zostanie królową.

Rozradowana Fallon, której serce należy do Dantego Regio — brata obecnego króla, decyduje się podjąć misji zebrania żelaznych statuetek, które mają pomóc jej w pozbawieniu korony obecnego władcy i oddaniu jej swojemu ukochanemu, który zasiadłby na tronie, z nią, jako królową u swego boku. Czy Fallon wykona swoje zadanie? Czy ona i Dante będą razem władać królestwem Luce? Jakie tajemnice wyjdą na jaw, gdy wszystkie wrony zostaną uwolnione? Po odpowiedzi na te pytania odsyłam Was do lektury.

Muszę przyznać, że chociaż "Dom trzepoczących skrzydeł" przypadł mi do gustu...

"Dom trzepoczących skrzydeł" to książka, która miała dosyć duży potencjał. Mieliście kiedyś tak, że mimo irytującej bohaterki książka bardzo wam się podobała? Mi się pierwszy raz tak zdarzyło i to właśnie w przypadku tej książki. Mimo takiej a nie innej bohaterki to historia bardzo mnie wciągnęła. Pomijając jej wzdychanie do chłopaka i brak domyślności książkę bardzo przyjemnie mi się czytało. Naprawdę, naprawdę jestem bardzo zaskoczona, że pomimo Fallon mam takie wrażenie po lekturze. Wprawdzie było kilka momentów, w którym się gubiłam i ciężko było się połapać w niektórych sytuacjach, ale nie było źle. Miałam wrażenie, że niektóre sceny tak jakby były ucięte. Mamy na przykład scenę, w której Fallon wyrusza po wronę, a za chwilę już ma ją w rękach. Nie było tego, w jaki sposób ją zdobyła.

Podróż, przygody, poszukiwanie wron jest bardzo ciekawe. Gdyby nie to, że Fallon cały czas podkreśla, że robi to, aby Dante został królem a ona będzie jego królową to byłoby jeszcze ciekawiej. W ogóle jej zachowanie może zasługiwałoby na pochwałę, że jest gotowa na poświęcenie dla swojego ukochanego, ale nie w tym przypadku. W książce nie brakuje emocji, zagrożeń. Sama postać wrony jest bardzo intrygująca i wzbudziła ona moją sympatię. Marrgot mimo, że ma cel w tym, aby utrzymać Fallon przy życiu to jednak się o nią troszczy i stara się zapewnić jej bezpieczeństwo. Można nawet powiedzieć, że w pewnym momencie staje się bardzo zaborczy w stosunku do niej. Sama Fallon wraz...