/o-851700/n/do-zamku-przez-tysiac-zmierzchow)
Skończyłam profilaktykę społeczną i resocjalizację na Uniwersytecie Warszawskim. W 2003 r. wydałam swoją pierwszą książkę, zbiór opowiadań pod tytułem Pokusa głębi. Były tam opowiadania „wzięte z życia”, przerastającego nieraz swym dramatyzmem wszelką literaturę, a także utwory, w których próbowałam znaleźć niedomknięte drzwi między światem realnym a nierzeczywistym. W Kutnie organizowany jest Ogólnopolski
Konkurs Literacki im. Szaloma Asza. Otrzymałam na nim pierwszą nagrodę (1999 r.) i dwukrotnie zostałam wyróżniona.
Od prawie dwudziestu lat pracuję z dziećmi i młodzieżą jako wychowawca. Jestem z nimi niemal o każdej porze dnia czy nocy. Mam możliwość poznać ich „od podszewki” nie tylko wtedy, gdy szpanują czy wygłupiają się, ale też gdy są naprawdę sobą.
„...Karolowi ciągle brakowało Dużego, jego poczucia humoru, był on przecież tutaj jego pierwszym kolegą. Starszym, silniejszym, a jednak fajnym. Był także opiekuńczy, co Karola trochę wkurzało, a jednak stało się miłym przyzwyczajeniem. I wydawało się, że tak już zostanie. A teraz Duży jest daleko... Chociaż wiedział, że w tej chwili Duży marznie gdzieś w poszukiwaniu krótkotrwałej ekscytacji, to jednak zazdrościł mu tych poszukiwań, które nigdy nie wiadomo czym się skończą...”
„...– Tak, zgadliście! Ktoś z was trafił w samo sedno! Byłem w Krainie Martwego Księżyca! I nawet nie pamiętam, co się ze mną działo. Pewnie wydaje wam się, że jej nie znacie, ale to błąd. Każdy z was już tam był i to więcej niż raz, choćby we śnie, bo właśnie tam znajduje się ten nieszczęsny szron, bez którego nie mogliśmy żyć.
Myślicie, że uda wam się o niej zapomnieć i tylko ja jestem tak słaby jak niemowlę? Wszyscy tam w końcu wrócimy, bo ona przyciąga jak magnes.
Zresztą zobaczcie sami, że wszystkie drogi z zamku prowadzą do niej, tylko do Krainy Martwego Księżyca.
Po prostu nie ma innych dróg. A może tylko ja ich nie znalazłem?...”
Monika Szurzec
Konkurs Literacki im. Szaloma Asza. Otrzymałam na nim pierwszą nagrodę (1999 r.) i dwukrotnie zostałam wyróżniona.
Od prawie dwudziestu lat pracuję z dziećmi i młodzieżą jako wychowawca. Jestem z nimi niemal o każdej porze dnia czy nocy. Mam możliwość poznać ich „od podszewki” nie tylko wtedy, gdy szpanują czy wygłupiają się, ale też gdy są naprawdę sobą.
„...Karolowi ciągle brakowało Dużego, jego poczucia humoru, był on przecież tutaj jego pierwszym kolegą. Starszym, silniejszym, a jednak fajnym. Był także opiekuńczy, co Karola trochę wkurzało, a jednak stało się miłym przyzwyczajeniem. I wydawało się, że tak już zostanie. A teraz Duży jest daleko... Chociaż wiedział, że w tej chwili Duży marznie gdzieś w poszukiwaniu krótkotrwałej ekscytacji, to jednak zazdrościł mu tych poszukiwań, które nigdy nie wiadomo czym się skończą...”
„...– Tak, zgadliście! Ktoś z was trafił w samo sedno! Byłem w Krainie Martwego Księżyca! I nawet nie pamiętam, co się ze mną działo. Pewnie wydaje wam się, że jej nie znacie, ale to błąd. Każdy z was już tam był i to więcej niż raz, choćby we śnie, bo właśnie tam znajduje się ten nieszczęsny szron, bez którego nie mogliśmy żyć.
Myślicie, że uda wam się o niej zapomnieć i tylko ja jestem tak słaby jak niemowlę? Wszyscy tam w końcu wrócimy, bo ona przyciąga jak magnes.
Zresztą zobaczcie sami, że wszystkie drogi z zamku prowadzą do niej, tylko do Krainy Martwego Księżyca.
Po prostu nie ma innych dróg. A może tylko ja ich nie znalazłem?...”
Monika Szurzec
