Opinia na temat książki Dary bogów

Zaraz na samym początku autor wyjaśnia, że książkę napisał, gdyż miał potrzebę twórczą stworzenia fabularyzowanej wersji rodzimych mitów, oraz z konieczności wypełnienia luki wytworzonej w świadomości Polaków przez brak rodzimego eposu. Czyli ”czasami człowiek musi, inaczej się udusi”. No i niestety to widać. Książka niespójna – styl nawiązujący do opowieści starego bajarza raz próbuje być archaiczny, raz porzuca tę manierę . Postaci bogów i bohaterów posklejane są z mitów słowiańskich, germańskich, bałtyckich i pomieszane w dziwaczny sposób. Mokosz raz jest Marzanną a raz Dziewanną, Swarożyc raz występuje jako Dadźbóg, raz jako Perun, postać Jaromira/Jaryły w ogóle przedstawiona jest chyba w oderwaniu od pierwotnego znaczenia w mitologii słowiańskiej. I wprawdzie byłoby to w porządku gdyby autor, jak sam mówi, chciał przekazać czytelnikom autorską wizję rodzimych mitów. Nijak się to ma jednak do potrzeby zapełniania luki w wiedzy na ten temat. No i jeszcze rzecz, która mnie denerwował najbardziej – sposób przedstawiania postaci kobiecych. Boginie słowiańskie miały potężną moc – tu tego nie widać. Definiowane są przez swoje funkcje wobec mężczyzn, ich dziedziny są pomniejszane, a sylwetki sprowadzane do roli matki, żony, opiekunki, towarzyszki, służki, banitki. Stoi to trochę w sprzeczności z wyrażonym przez autora we wprowadzeniu stwierdzeniem o znacząco lepszej pozycji kobiety w społeczeństwie przedchrześcijańskim.
Wydaje mi się, że jakkolwiek założenie patronujące powstaniu tej książki było bardzo słuszne, to jego wykonanie autora przerosło.