Czy nauka pogrzebała Boga?

Zwolenników krótkich opinii przepraszam, ale tym razem nie da się w kilku zdaniach. Ta akurat książka jest tak inspirująca do polemiki i artykulacji niezgody, że ostateczna mnogość moich przemyśleń musiała przyjąć i tak formę zaledwie hasłowego wyliczenia.

Nauka jest wspólnym dziedzictwem Ziemian. Ma za zadanie budować spójny obraz różnych mechanizmów występujących na każdej dostępnej nam skali rozmiarów elementów Wszechświata. Nie jest przy tym zasadne dokonywanie założeń metodologicznych, które ograniczą zakres dociekań i wypaczają możliwy do utrzymania stan obiektywizmu. Na poziomie naszego zainteresowania naukami przyrodniczymi i ścisłymi, czymś graniczącym z nieuczciwością badawczą jest poszukiwanie celu, który miałby dotyczyć elementów świata nieożywionego. W przypadku istot żywych, można o celowości mówić raczej na poziomie psychologii i socjologii, i to dla konkretnej osoby w ramach jej jestestwa, a już na pewno nie należy formułować tez presuponowanych co do potrzeb i oczekiwań jednostek wobec ich życia.
Z drugiej strony jest wiara natury religijnej, która każdego człowieka ją wyznającego determinuje moralnie. Jeśli jednak nauka z jej nieuchronnymi niedoskonałościami staje się orężem do walki o potwierdzanie prywatnych przekonań związanych z transcendencją, to mamy kłopot z uczciwością badawczą.
Tak na najogólniejszym poziomie opisałbym proces uprawiania dobrej nauki, któremu wielokrotnie sprzeniewierzył się John Lennox w "Czy nauka pogrzebała ...