Czułość

Polecam wywiad z autorem: https://kmag.pl/article/piotr-fiedler-chce-byc-kate-moss-literatury
Obrzydliwe

„Czułość” Piotra Fiedlera podsumowała bym jednym WOW. Jakże potrzeba mi było takiej lektury, tak mocnej, brudnej, wulgarnej, a jednocześnie tak dobrej. Jedni powiedzą, że to bełkot pijanego, że seksistowski marazm, że odpychająca i obrzydliwa. Poniekąd tak jest, poniekąd nie, bo między tymi wszystkimi bezeceństwami mamy człowieka w deficycie. W deficycie zrozumienia, pogubionego i wyobcowanego, spadającego na dno pełne fekaliów, by za chwilę się z nich otrzepać i na emocjonalnym bezdechu przemierzać swą drogę utkaną z pozorów i złudzeń. Pełno tu nieuchronności, nieuwagi, bezdechów. Łatwo się tu potknąć o niedopowiedzenia czające się w załamaniach stron, w załamaniach człowieka. Czułość jest niedzisiejsza, niewczorajsza, utknęła w powietrzu i spłonie deszczem… a to zaledwie tylko powierzchnia.
Fiedler to Bukowski z Warszawy, wczesny Żulczyk, nasz Piotruś Pan, nie stroni od metafor, bez skrępowania pisze o upodleniu, ubierając wszystko z czułością w niebanalny język. Oryginalna i bezpośrednia, realistyczna. Rzeczywistość u Fiedlera jest brutalna, pełna krętych białych ścieżek, prowadzących do pozornego ukojenia. Ta lektura targa czytelnikiem w sposób nie do opisania.
Carl Gustav Jung mawiał, że ciemna strona człowieka jest okropna, a wejrzenie w nią przeraża tak bardzo, że wolimy oszukiwać się lotnymi ideami. Mam wrażenie, że autor Czułości jednak w nią wejrzał, A co z tego wyszło, przekonajcie się na własnej skórze.