Czas tęsknoty

Uważam, że bardzo trudno jest napisać dobrą powieść historyczną ze zbrodnią wołyńską w tle. Łatwo o strywializowanie tematu, którego spłycać nie wolno. Ale po kolei.

Wątek miłosny to Helena, Skrzetuski i Bohun w wersji mocno zbrutalizowanej. W rolach głównych występują: 1. gorącokrwisty polski wojak, zakochany od pierwszego wejrzenia w 2. pięknej nieznajomej, obiecanej 3. okrutnemu ukraińskiemu watażce. Z Sienkiewiczem Autora łączy jednak coś jeszcze. "Czas tęsknoty" to również powieść ku pokrzepieniu serc. Widać to w każdym aspekcie, w każdym wątku. Nawet bójkę w barze obowiązkowo wygrywają Polacy, co jest logicznym skutkiem faktu, że krav-magę zna i używa wyłącznie polski żołnierz (Kuba „Hucuł”). A wywodem o wyższości chrześcijaństwa nad innymi religiami mistrz Henryk byłby zachwycony.

Piotr mnie nie urzekł, wydaje mi się postacią papierową. Konstrukcja wątku miłosnego – pozostawanie przez kilka lat w niepodlegającej zmianom fazie zakochania w człowieku, którego prawie wcale się nie zna – też mnie nie przekonała. No i przykro, że w zakresie perypetii głównych bohaterów Autor traumatycznych doświadczeń nie szczędził dziewczynie, a chłopak dość dobrze się bawi na tej emigracji. Kolorytu powieści nadają zdecydowanie bohaterowie drugoplanowi – Witalij, Marta, Michał. Są pełnokrwiści, wiarygodni i nie sposób ich nie polubić.

Zdenerwowały mnie niedoróbki, na które kiedyś żadne porządne wydawnictwo by sobie nie pozwoliło. Państwo ze Lwowa nazywają się r...

Nie moja bajka.....