Czarna chmura

Kolejny tom Wehikułu Czasu to kolejny klasyk, który znać warto. Świetna książka, z pomysłem, ze znakomitym stylem. Inteligentna i dobrze osadzona w naukowych odarciach i faktach. Ot kolejna, która znać warto. Nosi ona tytuł „Czarna chmura”.

Fajny pomysł na kataklizm, świetne wykonanie i mocne osadzenie wszystkiego w naukowym aspekcie daje nam książkę, którą po prostu świetnie się czyta. Z emocjami, z ciekawością, z napięciem. Niby to wszystko znamy, oto do ziemi zbliża się wielki kataklizm i naukowcy chcą coś temu zaradzić, ale jednak tu jest to lepiej wykonane. To nie film Michaela Baya, choć epicko też w pewnym sensie bywa, a świetna książka, jakiej nie brak ambicji. Dlatego polecam z czystym sercem. Zabawa na poziomie, ale i po prostu dobra literatura dla ambitniejszych czytelników. Krótka, acz treściwa.

Astronomowie w Wielkiej Brytanii i USA dokonują przerażającego odkrycia – do Układu Słonecznego zmierza gigantyczny obłok międzygwiazdowy

Ten ogromny obłok, tak zwaną Czarna Chmura ma zjawiać się między słońcem a ziemią. Oczywiście wywołuje to wielkie poruszenie. Wywołałoby to wielkie zmiany na naszej planecie prowadzące do katastrofy.

Nikt nie chce do tego oczywiście dopuścić, dlatego rząd brytyjski działając w porozumieniu z rządami innych krajów zbiera najlepszych naukowców, aby znaleźć wyjście z tej dramatycznej sytuacji.

Jest wśród nich Christopher, niekonwencjonalny astronom. Razem z resztą ma on zrozumieć pochodnie Czernej Chmury, lecz gdy lepiej ją poznają wszystko się zmienia.

Książka w sam raz dla fanów wątków science-fiction oraz katastroficznych i astronomicznych. Jeśli chodzi o różne katastrofy science-fiction, te w kosmosie ciekawią mnie najbardziej. Dlatego też ta książka mnie zaciekawiła. Do tego wszystko jest bardzo obrazowo opisane, wiele się dzieje, zaskakuje. Ciekawa książka.