Cudownie Ocalony

“ (...) - A któż ją prosił, a? - wykrzyknął zawstydzony stanem swego domu.
- Wiem, jak to jest, kiedy człowiek jest samotny jak trup.
- Ot, dom bez żony, to jak stodoła bez dachu - patrzył na brudne firanki, na ceratę, od której nie chciała się odlepić gazeta sprzed tygodnia - Wdowiec, choć dzieciaty, to życie pisze na straty.”

“- Sumienie, sumienie (...). Kto je widział na oczy?
- Starczy słuch mieć dobry.
- Słuch?
- A nie mówi jej czasem tak od środka, że są rzeczy, co ich zrobić nie można? (...) A jak ktoś przez nią płacze, spać ona może?
- Nie... Ściska mnie tak coś, ale sama nie wiem, co to jest.
- To jest właśnie sumienie! ”