Córka papieża

Lukrecja Borgia córka kardynała Rodrigo Borgii, późniejszego papieża Aleksandra VI, księżna Ferrary. W 1503 wyszła za mąż po raz trzeci, za Alfonsa I d’Este, księcia Ferrary. Pod nieobecność męża zajmowała się zarządem państwa. Znana była jako m.in. protektorka artystów. Przez dłuższy czas była owiana złą sławą, przypisywano jej kazirodcze stosunki z ojcem i bratem Cezarem. W związku z tym stała się popularną bohaterką utworów literackich, a później także filmowych. Dopiero pod koniec XIX wieku, zaczęto uważać, że wszystkie te oskarżenia, były po prostu pomówieniami. Dario Fo w swojej książce Córka Papieża również postanowił udowodnić, że było inaczej. Manipulowana przez swojego wpływowego ojca, ale nie tylko, stała się po prostu ofiarą chorej ambicji papieża. Każde jej działania, małżeństwa, życie, nawet narodziny dzieci, były ściśle kontrolowane. Nie mogąc przeciwstawić się tak potężnej osobie jaką był bez wątpienia Aleksander VI,musiała się podporządkować. Całe swoje życie zniewolona, musiała wieść egzystencję podporządkowaną swojemu diabolicznemu rodzicowi. Pasjonująca opowieść pokazująca nam, że każde nasze działanie ma wpływ na innych, jednak nie zawsze może działać tak, jak sami byśmy chcieli.

"Córka papieża" tak naprawdę niewiele o tejże córce opowiada.W pierwszej połowie Lukrecja występuje jedynie sporadycznie a później również jest Jej stanowczo za mało.
Irytował mnie styl ,w jakim została napisana ta książka. Współczesne wyrażenia w ustach historycznych postaci to kiepski pomysł.Ogólnie,ma się wrażenie,że autor świetnie się bawił pisząc "Córkę papieża".
On tak,ja - nie ,bo dla mnie to jakaś dziwna farsa .
Gdyby w takim stylu zostały napisane podręczniki historyczne to zrobiłyby furorę i możliwe,że zachęciłyby do nauki całe rzesze gimnazjalistów.
Ja szkołę mam już dawno za sobą i pomysł na książkę uważam za nieudany.
Faktów historycznych się nie czepiam ale styl jest do wymiany.