Córka opiekuna wspomnień

 Dwie rodziny, zupełnie nieświadome swoje istnienia. Nie mają ze sobą nic wspólnego. Pozornie. Bo tak naprawdę łączy ich tajemnica i decyzja, która już na zawsze zmieni ich losy. 

Jest rok 1964. Zima, Stany Zjednoczone. Żona Davida Henry’ego właśnie zaczyna rodzić. Niestety, ginekolog, który  prowadzi ciążę kobiety, nie daje rady dotrzeć na miejsce, więc David sam musi odebrać poród. Rodzi się śliczny, zdrowy chłopiec o imieniu Paul. Szybko jednak okazuje się, że Norah na świat wydaje jeszcze córeczkę – Phoebe. Kobieta nie jest tego świadoma, bo dostaje silne środki przeciwbólowe i nie do końca wie, co się wokół niej dzieje. Nie wie, że córeczka urodziła się z zespołem Downa, co jest ogromnym szokiem dla wszystkich, a zwłaszcza dla Davida, który doskonale pamięta ból po stracie swojej siostry, chorującej na serce. Rozpacz i ból całej rodziny. Mężczyzna po krótkim namyśle dochodzi do wniosku, że najlepiej będzie, jeśli Phoebe zostanie oddana do domu opieki, gdzie zamieszkują dzieci opóźnione w rozwoju. Prosi więc pielęgniarkę, aby zabrała dziecko i odwiozła je do wyżej wspomnianego domu. Sam zaś okłamuje własną żonę, że ich drugie dziecko zmarło przy porodzie. 

 

Caroline – pielęgniarka – nie jest w stanie spełnić życzenia doktora. Podejmuje decyzje, że sama wychowa nowonarodzone maleństwo. Tak podpowiada jej serce i sumienie. A gdy w gazecie znajduje zaproszenie na ceremonię żałobną z okazji śmie...

Nie chcę zupełnie negatywnie oceniać postępowania ojca, ale czy dziś ktoś jeszcze może wierzyć w to, że podjęte decyzje nie będą rzutować na jego życie? Nie ważne jakim byłoby się człowiekiem pamięć o podjętej decyzji i nasze sumienie nie tylko uniemożliwią zepchnięcie tego w głąb podświadomości, ale będą dręczyć i zakłócać spokój. Tajemnice skutecznie zaburzają równowagę, a jeśli dotyczą rodziny zabijają więzi. Smutne jest to,że ktoś w imieniu drugiej i to bliskiej sobie osoby może podejmować tak drastyczne decyzje zmieniając zupełnie bieg życia wielu osób i wciąż żyć w przeświadczeniu, że zrobił to dla tej ukochanej.
A może to dla wygody? Owszem, doktor nie spodziewał się, że coś, co miało uwolnić go niejako od trudów w wychowaniu chorego dziecka, patrzenie na jego cierpienie i porównywanie tego do jego własnej przeszłości wspominając śmiertelnie chorą siostrę, było ponad jego granice wytrzymałości. Przede wszystkim grały tu role uczucia, tak samo jak nami targały różne emocje podczas czytania. Przy czym czytelnik nie musi decydować o niczym innym podczas czytania, jak tylko o tym kiedy i w jaki sposób zakończy lekturę.
Jednak w pewnym stopniu książka też mnie nużyła. Nie ze względu na temat, ale sposób opisywania historii. Podążamy przez lata za bohaterami, poznajemy losy tak rodziny Henrych po narodzinach ich dzieci jak i pielęgniarki, która bierze na siebie wychowanie jednego z tych dzieci. I niby wszystko jest porządnie opisywane, tak by dać światło na zmag...

Po przeczytaniu "Córki opiekuna wspomnień" mam bardzo mieszane uczucia. Niby mi się podobała, ale... No właśnie.
. 
Książka napewno nie należy do łatwej lektury, autorka poruszyła trudny temat, jakim jest choroba dziecka. Pokazuje jak jedna zła decyzja może zmienić życie wielu osób w koszmar.
.
Fabuła mi się podobała była ciekawa, jednak w niektórych momentach monotonna. Książka strasznie mi się dłużyła, niektóre wątki jak dla mnie były niepotrzebne. Sorki, zabrakło mi emocji i wyrazistości.

Bardzo poruszyła mnie ta książka. Zawarta w niej historia dziewczynki z zespołem Downa daje wiele do myślenia. Lata 60te ubiegłego wieku, ale jakże współczesne podejście. Gorąco polecam , szczególnie ludziom, którzy nie rozumieją miłości i poświęcenia do chorych dzieci.