Co mówią zwłoki. Opowieści antropologa sądowego

Niesamowite jak zadziwiający jest ludzki organizm. Każdy drobiazg natura dopracowała i cos z czegoś wynika. I dzięki temu każdy z nas zostawia niepowtarzalny ślad. A ślady te są wykorzystywane m.in. przez antropologów sądowych , aby rozwiązać zagadki tajemniczych zaginięć, morderstw.
Autorka, która również tym się zajmuje pokazuje czym tak naprawdę jest śmierć i odnosi się również do swoich osobistych doświadczeń. Może tych osobistych wtrąceń jest zbyt wiele, ale nie umniejsza to faktu, że ma ogromne doświadczenie w tym co robi.
No a badania przy choćby naturalnych katastrofach jak tsunami w Tajlandii to już majstersztyk.

Sue Black urodziła się i żyje w Szkocji z mężem i 3 córkami. Otrzymała tytuł ‘Dama’, angielski tytuł szlachecki. Jej wkład w dziedzinę antropologii jest ogromny! Pomogła wielu ludziom odnaleźć szczątki bliskich, przyczyniła się do skazania wielu zbrodniarzy. Identyfikowała zwłoki w Kosowie po wojnie z końca XX wieku, w Tajlandii po katastrofie tsunami z 2004 roku. Wprowadziła w Brytanii procedury DVI (identyfikacji ofiar katastrofy) i opracowała system identyfikacji pedofilów na podstawie rozkładu żył dłoni. Wprowadziła nowy system trwałego przechowywania zwłok do celów naukowych. Mogłabym jeszcze dalej wymieniać, ale wiecie o co chodzi ;) Ta książka jednak nie jest książką pochwalną, to raczej rozważania na temat życia i śmierci, roli śmierci w życiu człowieka i wspomnień z nią związanych. Znajdziemy tu wiele prywatnych rozmyślań i doświadczeń, którymi Black się dzieli z czytelnikiem. Wszystko to jest napisane lekkim piórem, książkę czyta się wyśmienicie, nawet w momentach czysto naukowych. Wiele się z niej dowiedziałam, śmiałam się, płakałam, złościłam i nie dowierzałam. Myślę, że wszyscy ci, którzy choć trochę interesują się kryminologią, biologią człowieka i są skorzy do przemyśleń, będą z książki zadowoleni.

Historie z pracy antropologa sądowego przedstawione w książce zdecydowanie zmienią wasz punkt patrzenia na śmierć. Czytając opowieści od tej autorki wspólnie nauczymy się respektować śmierć i nie traktować jej jako powód do strachu, a właśnie początek pośmiertnego etapu naszego istnienia. Sue Black doskonale uświadamia, że wszystkich nas czeka taki sam koniec.

Od wielu lat interesuję się kryminologią, a przyszłość wiąże z medycyną, więc byłam pewna że książka przypadnie mi do gustu. Niestety, momentami ta lektura była dla mnie suchą literaturą faktu z trudnymi nazwami do przeczytania. Chyba oczekiwałam poruszenia typowo spraw kryminalnych - ale potem dostałam to co chciałam ;)
Bardzo spodobały mi się rozdziały: 'Niezapomniani' - o zaginionych, 'Ciało okaleczone' - czyli istota najokrutniejszych aktów morderstwa, lub 'Invenerunt corpus - ciało znalezione! ' - o poszukiwaniu wszelkich poszlak odnośnie tożsamości zmarłego. Nie można autorce odjąć tego, że mimo trudnych i poważnych treści o których pisze, potrafi przekazać swoją wiedzę w przystępny dla odbiorcy sposób. A to wszystko dzięki historiom na których budowało się jej doświadczenie zawodowe.

"Co mówią zwłoki" spełniło swoją rolę, ponieważ dowiedziałam się jak wiele informacji rzeczywiście da się odczytać z ciała człowieka po śmierci. Niesamowite, jak dzięki szeroko rozwiniętej antropologii sądowej specjaliści mogą poznać przyczynę (lub nawet okoliczności!) śmierci, niezbędne informacje o zmarły...

Ta książka mnie zadziwiła. Spodziewałam się szczegółów rodem z “Chemii śmierci” a dostałam… filozoficzną dyskusję dotyczącą przemijania i tego, jak przygotować się mentalnie do fizycznej śmierci. I choć nie tego oczekiwałam, to przyznaję, że się nie zawiodłam. Antropolog sądowa uchyla drzwi do swojego gabinetu i opowiada o tym, dlaczego wybrała taki zawód oraz czego ją nauczył. Bardzo intrygująca książka, na długo zostaje w głowie. Na pewno skłania do refleksji, gorąco polecam.

Spodziewałem się ciekawych opisów badań antropologicznych, dochodzenia do sedna zbrodni. Natomiast w książce jest szereg przemyśleń, snucia opowieści i odczuć autorki na temat śmierci, przemijania i odchodzenia a samych badań tyle, co kot napłakał. Jeśli ktoś liczy na pozycję pokroju "Ciało nie kłamie" to również się zawiedzie.

znakomita opowieść, choć o trudnej ciężkiej tematyce czyta to się gładko i przyjemnie. choć spodziewałem się czegoś innego to i tak potrafiła mnie zaciekawić i wciągnąć.podziwiam autorkę za lekkie pióro, humor , autoironię a najbardziej za jej ogromną wiedzę w profesji jaka wykonuje.