Chciałbym, żeby ktoś gdzieś na mnie czekał.

Anna Gavalda pisze opowiadania o ludziach, których mijamy na ulicy, ale nie zauważamy, bo niczym się nie wyróżniają. Dopiero, gdy przyjrzymy im się bliżej, okazuje się, że tak jak my przeżywają swoje wzloty i upadki.

"Mijam ludzi. Patrzę na nich. Pytam, o której rano wstają, w jaki sposób zarabiają na życie i jaki na przykład jest ich ulubiony deser. A potem o nich myślę. Myślę o nich cały czas. Ponownie widzę ich twarze, ręce, a nawet kolor skarpetek. Myślę o nich godzinami, wręcz latami, a potem, pewnego dnia, próbuję o nich napisać".

Debiut pisarski Anny Gavaldy. Powieść dobra, postacie nie są czarno-białe; przewija się wiele wątków, jak utrata dziecka, miłość, która nie pozwala się zapomnieć czy zmagania z samym sobą i resztą świata. Jest to zbiór 12 krótkich opowiadań; moim zdaniem książce wyszłoby na dobre, gdyby tych historii było mniej, ale dłuższych.

po autorce spodziewałam się czegoś lepszego, zbyt lekko napisane i chaotyczne, jedynie w pamięci pozostało mi opowiadanie "IIG"

Fajna książka. Polecam.