Chatka Puchatka

Nigdy nie mogłem przekonać się do Kubusia Puchatka i spółki zlokalizowanej w stumilowym lesie. Czytałem jako sześciolatek i nic nie pamiętam. Próbowałem w gimnazjum - bezskutecznie. Dorosłem, czy coś drgnęło? Ani na krok. Nie sięgnąłem po oryginał - zajrzałem do kontynuacji przygód prosiaczka i innych zwierząt. Nic na to nie poradzę, że lektura jest bezemocjonalna. Rozdziały podzielone na niedługie opowiadania, więc autor nie ma kiedy się rozpędzić. Brakuje tej historii werwa, równomiernego tempa, mocniejszego komizmu - jakoś inne opowieści dla dzieci potrafią robić błyskotliwe, nieprawdopodobne rzeczy, ale tutaj mamy zaprzeczenie zdejmowania blokad czy forsowania limitów. W porównaniu do przygód, żeby daleko nie szukać, pana Dolittle, to jest karykaturalna przepaść. Nie dość, że opowieści nie są jakoś szczególnie zainscenizowane, to jeszcze nie porywają, jak należy. Z początku byłem jeszcze zaaferowany, bo kłapouchy to intrygująca persona - pełna melancholijnych linijek, przepełniona nieszczęściem ludzi, którzy mądrością czynią sobie cierpienie. Ale wówczas, gdy pojawia się tygrysek - cała ta zabawa kumuluje się do jego psotliwych podskoków. Chyba pierwszy raz w tym roku czuję, że jakaś lektura dla najmłodszych sprawiła, że ledwo dobrnąłem do końca jej, niezdiagnozowanej, nijakiej, nienazwanej, wypłowiałej formy. Piąteczka za to, że sytuację ratuje Krzyś i kłapouszek.



...

Wspaniałe jest to, że akcja rozgrywa się w lesie. Lubię "Kubusia Puchatka" i "Chatkę Puchatka", ale wiem, że są i tacy, którzy te książki wręcz kochają. Ja jednak do nich nie należę.