Chatka Puchatka recenzja

"Chatka Puchatka" to kontynuacja przygód mieszkańców Stumilowego Lasu. Pojawia się tu jednak dodatkowa, niezwykle barwna, skoczna, wręcz elektryzująca postać, a konkretnie Tygrysek. Nowy bohater wprowadza sporo dynamiki - jest go pełno wszędzie i nie wiadomo kiedy, gdzie i kogo "wbryknie". Książka ta jest niezwykle wartościowa choćby ze względu na to, że każdemu bohaterowi można przyporządkować konkretne cechy charakteru, co daje ogromne możliwości jeśli chodzi o rozmowy z pociechami na temat osobowości, a także emocji towarzyszącym bohaterom.

W przypadku literatury dziecięcej ważnym elementem są ilustracje i tu się absolutnie nie zawiodłam. Publikacja zawiera czarno-białe rysunki, które ze względu na prostotę mogą być inspiracją dla małych miłośników rysunku. Podobnie jak w przypadku "Kubusia Puchatka" na początku i na końcu książki znajdują się plany okolicy, co jest znakomitym pomysłem i ogromnym ułatwieniem w usytuowaniu konkretnych wydarzeń. Bardzo fajne są też wierszyki wymyślane przez Puchatka. Czytając je, przypominałam sobie chwile z dzieciństwa, a dokładniej bajki wyświetlane na ścianie za pomocą rzutnika, na kliszach były właśnie te rymowanki (taki powrót do przeszłości).
Tym, co mnie nieco rozczarowało to chyba styl autora. Nie potrafię konkretnie określić, co mi w nim nie pasuje, ale mam wrażenie, że odbiór tej książki nie jest wystarczająco łatwy dla dzieci.

Podobnie jak z "Kubusiem Puchatkiem" również tę książkę traktuję jako swoisty powrót do dzieciństwa. Przywołała ona mnóstwo wspomnień związanych z przygodami Kubusia Puchatka, ale nie dotyczyły one samej książki, ponieważ nie kojarzę, żebym posiadała i czytała ją jako dziecko. Wspomnienia dotyczyły bardziej innych produktów, które miały okazję powstać dzięki tej właśnie książce. Uważam, że stała się ona wspaniałą inspiracją dla licznych twórców, a miłośników Kubusia Puchatka można spotkać prawie wszędzie.

Wspaniałe jest to, że akcja rozgrywa się w lesie. Lubię "Kubusia Puchatka" i "Chatkę Puchatka", ale wiem, że są i tacy, którzy te książki wręcz kochają. Ja jednak do nich nie należę.