Cesarzowa nocy. Historia Katarzyny Wielkiej

W pierwszym tomie o życiu cesarzowej i jej dojściu do władzy opowiadała zaufana dworka i zauszniczka Katarzyny - Warwara. Tutaj to te same zdarzenia, tyle że z perspektywy samej Katarzyny Wielkiej. Plus zdarzenia i myśli, o których służka nie miała pojęcia. Powody, dla których monarchini podejmowała decyzje, skryte głęboko uczucia i emocje. W tym tomie Katarzyna nie musi już walczyć o władzę, tylko ją utrzymać i zadbać o taką sukcesję, jakiej by sobie życzyła.
Do tej pory jawiła mi się jako despotka i tyran, biorąca czynny udział w rozbiorze Polski, kochanka, która pożerała kochanków na śniadanie. Tu dostrzegłam kobietę zdeterminowaną, reformatorkę, dalekowzroczną, nieprzeciętnie inteligentną i błyskotliwą. Szkoda, że można to było wyczytać tylko między wierszami lub w epizodach, bo autorka w dużej części skupiła się na knowaniach, dworskich intrygach i łóżkowych schadzkach z faworytami. I na wnukach, bo swoimi dziećmi Katarzyna była rozczarowana.

Dla mnie drugi tom trochę słabszy niż pierwszy. Trudniej się też czytało ze względu na konstrukcję powieści. Książka obejmuje ostatnie 2 dni życia Katarzyny, dokładnie jej ostatnie chwile. Zanim znajdzie się w dosłownym łożu śmierci, umierająca cesarzowa leży sparaliżowana, samotnie, na podłodze w toalecie ( fakt), znikąd pomocy, wie, że umiera. Cały czas cierpi i czeka na ratunek, który długo nie nadchodzi. I cierpi, boli ją, jest przerażona. I właśnie wtedy wspomina. Całe życie przebiega jej przez głowę. Trochę t...