Cash

Druga część serii Sexy Bastard.
Tym razem Cash traci głowę dla Savannah młodej prawniczki.
Każde z nich w przeszłości musiało zmierzyć się z problemami, które wracają i komplikują im życie.
Oboje przekraczają granice niezobowiązującego flirtu, a pożądanie bierze górę nad zdrowym rozsądkiem.
Równie ciekawa jak pierwsza część.
Jest zmysłowo i seksownie. Polecam

Po przyzwoitym, ale słabym "Jacksonie", zupełnie nijakim "Knoxie", (tak to się pisze?)
"Cash" jest ożywczy jak łyk mojito. Wyrazisty i z charakterem. Oraz z dodatkiem listków mięty. ;q Nie powala, ale daje lekkiego kopa i przyjemny nastrój. Wystarczy zacząć czytać Sexy Bastard w odwrotnej kolejności i słowo daję, kolejne części zyskują na walorach. Gdybym przeczytała Knoxa po Cashu - jeszcze w trakcie lektury popełniłabym rytualne seppuku. Ponieważ stało się inaczej - "Cash" zdobył wszystkie bazy. Proza Jagger nadal pozostaje hmm... dyskusyjna. Traumatyczne doświadczenia bohaterów nie robią wrażenia. Ich problemy prześlizgują się bokiem bez większego echa. "Momenty" dalej są płytkie i powierzchowne. Swoim zwyczajem autorka wprowadziła do fabuły nierozwinięte wątki. Krótko mówiąc - maniera pisania Jagger nie zmieniła się ani na jotę, nie mniej tym razem jestem mniej skłonna wdeptać efekt pracy jej pióra w ziemię. Zapewne przez wdzięczne duo miksologa-chutliwca i sfrustrowanej pani prawnik. Bo czytając o tych dwojgu razem, cała reszta przestawała mieć jakoś znaczenie. Będę twierdzić, że to oni stanowią sedno całej opowieści. Nie seks, nie łóżkowe podboje, ale dwoje cokolwiek pogubionych ludzi, którzy pomagając sobie opuścić własne skorupy, odnajdują siebie nawzajem. To było... urocze. I właśnie tak powinna wyglądać lektura na mile spędzone popołudnie.
Lekko ale z ikrą i prądem.

Raczej mniej niż pierwsze część. O ile tam, miałam wrażenie sensu, potrzeby i zasadności, o tyle tutaj różnie bywało. Raz wiedziałam, byłam w stanie zrozumieć zachowanie bohaterów, drugi raz mocno musiałam poszukiwać zasadności ich postępowania. Seksu rzeczywiście jest sporo, chyba nawet więcej niż w poprzedniej części i chyba niewiele wnosił do fabuły, bo wzrok sam mi się po nim prześlizgiwał, w sumie bez większej chęci zapoznania czy zapamiętania. A nie zawsze tak jest. Po pierwszej części miałam ochotę powiedzieć, że lubię tę serię. Po drugiej, że chyba się nad tym zastanowię. W sumie ciekawe jak będzie po trzeciej. Poleciłabym, ale ostrożnie.