Cantoras

Cantoras, to ta która śpiewa. Cantoras, to ta, która kocha. Cantoras to ta, która pragnie wolności i prawdy. Tao ta, która w cieniu brutalnej dyktatury odnajduje odwagę by być sobą..

Flaca, Romina, La Venus, Malena i Paz to kobiety w różnym wieku, o różnym pochodzeniu i różnym doświadczeniu, ale łączy je to, że odnajdują własny głos. Ta powieść to inspirujące, frustrujące i piękne przedstawienie queerowej miłości w mrocznych czasach. W poszukiwaniu własnego miejsca na świecie, każda z kobiet stara się żyć i być dostrzeżona taka jaka jest naprawdę. Pełna nadziei i odważna powieść odkrywa doświadczenia życia pod reżimem, z perspektywy tych pięciu kobiet, które tworzą dla siebie małą przystań w Cabo Polonio, odosobnionym, słabo zaludnionym przylądku z dala od miasta. W miarę upływu lat każda z kobiet będzie przeżywać swoje osobiste zmagania i triumfy, po cichu przeciwstawiając się reżimowi i robiąc sobie miejsce w społeczeństwie, które usilnie spycha je na margines. Dorastając razem, uczą się szukać schronienia nie tylko w Cabo Polonio, ale także w sobie nawzajem. Cantoras to znakomita powieść, która pokazuje, w jaki sposób osobiste i polityczne sprawy, są ze sobą nierozerwalnie połączone. Ale uważajcie, ta powieść jest ciężka i może być wyczerpująca. Bohaterki doświadczają przemocy i przez część swojego życia żyją w mroku, co ma negatywny wpływ na ich zdrowie psychiczne i samoocenę. Proza De Robertis jest mistrzowsko wszechstronna, zagłębia się w miłości i złamane...

W dzisiejszych czasach bycie sobą to prawdziwa odwaga. Obecnie ludzie usiłują wpasować się na siłę w wyidealizowane kanony, które zdają się być dosłownie nieprawdopodobne. Zmieniamy się pod presją społeczeństwa, tracimy własną tożsamość, własne poglądy i zdanie, ponieważ oczekują tego od nas inni. Poprzez osiąganie stanu dzisiejszego ideału przestajemy być prawdziwą i pełną wersją siebie, mimo że mamy taką możliwość. Niestety często zapominamy, że kiedyś ludzie walczyli o wolność, przestrzeń, w której w końcu będą mogli być sobą i siebie wyrażać. Wątek ten podejmuje Carolina de Robertis w powieści pt. "Cantoras", w której pięć kobiet próbuje uciec od ciasnego świata zdominowanego przez mężczyzn.

Przyznam szczerze, że nigdy szczególnie nie ciągnęło mnie do literatury pięknej – zwykle lubowałam się w zwyczajnych obyczajówkach, które najczęściej ukazują codzienne ludzkie problemy i zmaganie się z przewrotnym oraz nieubłaganym losem. Tak czy inaczej, najprawdopodobniej otworzę się na ten gatunek bardziej, bo to, co przeczytałam było.. po prostu piękne.

Sam temat, który podjęła autorka jest niezwykle trudny i kontrowersyjny (bo to o czym pisze faktycznie miało miejsce). Był to punkt zapalny dla mojej ciekawości, której dodatkowo sprzyjało lekkie pióro i profesjonalny styl pisania. Carolina de Robertis pisze ckliwie, ale wie jak to dawkować. Szokuje, ucisza i zmusza do refleksji czytelnika, który po prostu nie jest w stanie oderwać się od tre...

Zrzuciły z siebie miasto niczym skażone ubranie i przyjechały na skraj świata, najmłodsza z nich miała wówczas 16 lat. Pięć kobiet podjęło szaleńczą próbę wywalczenia sobie wolności i stworzenia własnego kawałka raju, własnej wyspy Lesbos. Wśród szumu oceanu śpiewają swą pieśń o pragnieniu wolności, próbach wyzwolenia spod rządów dyktatury.
One nie ustają w walce o normalność. ta powieść jest niczym innym jak głosem pięciu odważnych kobiet walczących o odrobinę życiodajnej przestrzeni. Soczyście kobieca, buchająca pożądaniem, pełna pragnień niewypowiedzianych na głos, cielesności, a w jej tle ponure realia Urugwaju lat 70 rządzonego przez wojskową dyktaturę.
W mojej ocenie to wciąż bardzo dobra powieść obyczajowa, która potrzebuje nieco więcej by móc okrzyknąć ją arcydziełem. Zabrakło mi nieco bardziej kunsztownego języka, zadbania o stronę stylistyczną, gdyż w wielu miejscach otarłam się o nudne i nic nie wnoszące dialogi.
Nie można narzekać na brak momentów poruszających, ale jednak zabrakło mi w tej książce tego "czegoś". W kategoriach powieści obyczajowej dzieło Caroliny de Roberts sprawdza się idealnie, jednak okrzyknięcie jej literaturą piękną jest zbyt odważne.