Boso, ale w ostrogach

Według mnie nie wypada nie poznać tej książki, a więc jej wysłuchałam. Legendarny warszawski bard spisał swoje wspomnienie z młodości spędzonej na Czerniakowie. Książka obejmuje lata przedwojenne i początek wojny. Dzięki temu możemy poznać folklor, ale też realne życie w robotniczego Czerniakowa, gdzie zdobywał swych zwolenników komunizm. Interesujące jest, że autor w swych wspomnieniach nie ogranicza się do Warszawy, ale opisuje też Kresy Wschodnie przed wojną i w na początku wojny. Ważna książka, aby lepiej poznać historię Warszawy.

Warto było przeczytać tę książkę Grzesiuka. Ogólnie rzecz biorąc, wyróżniłabym w niej trzy okresy z życia autora - po pierwsze: wczesna dorosłość w latach międzywojennych, po drugie: obozy wojskowe w górach i nie tylko oraz po trzecie: sztuka przetrwania na początku II wojny światowej. Ten drugi najmniej przypadł mi do gustu i z pewną trudnością przez niego przebrnęłam. Za to wszystko co dotyczy lat spędzonych w Warszawie to dość wyjątkowy zapis historii człowieka pochodzącego z mało znanego nam świata, w którym nikt raczej nie bawił się w pisanie pamiętników, ani tym bardziej autobiografii.

Niestety nie podzielę zachwytów społeczności portali internetowych w kwestii tej książki. Pozycja ta jest zbiorem rozdziałów-anegdot z wczesnych lat życia Stanisława Grzesiuka, które przypadły na lata przedwojenne oraz początek II Wojny Światowej.

Autor z rozbrajającą nieraz szczerością opowiada o swojej „durnej i chmurnej” młodości w Warszawie. Moja ocena tej książki będzie bardzo subiektywna – osobiście nie znoszę cwaniactwa ani w literaturze, ani tym bardziej w prawdziwym życiu. A cała książka jest poświęcona temu, jak przycwaniaczyć czy wykpić się małym kosztem. Wiem, to jest literatura, kreacja, ale rzekomo są to prawdziwe doświadczenia Autora! Pomijam już fakt, że niektóre jego fortele są nierzeczywiste, niewiarygodne, a z pewnością mocno podkoloryzowane. Czytając, zaciskałam zęby, żeby dotrwać do końca, zaś przy fragmencie, w którym Grzesiuk truje dwa psy, żeby móc się włamać do fabryki, niemal nimi zgrzytałam.

Dlatego też całość oceniam z dwóch perspektyw – jeśli chodzi o „przygody” Autora, to pozycja ta jest dla mnie mocno przeciętna. Nie odmawiam Grzesiukowi talentu pisarskiego – książkę gładko się czyta, jednak nie są to rejony literackie, w które akurat ja lubię się udawać.

Druga perspektywa - ukazanie obyczajów przedwojennej Warszawy - tu moja ocena jest dużo wyższa. Grzesiuk i jego koledzy kierują się swoistym kodeksem, chociaż są rozrabiakami, jednak mimo wszystko mają dobre serca. W tym kontekście książka jest ciekawym zapisem k...

Ech, wspomnień czar.. W latach mojej nauki szkolnej "Boso, ale w ostrogach", wraz z inną książką Grzesiuka ("Pięć lat kacetu") były często stosowanym środkiem zaradczym na tzw. "trudną" młodzież.
Z tego, co pamiętam, to absolutnie każdy miejscowy psycholog/ pedagog szkolny wciskał je na siłę kolejnym interesantom. Przychodząc do gabinetu można było z góry założyć, że usłyszy się gorące namowy do przeczytania tych książek, niezależnie od tego, z jakiego powodu tam wylądowałeś- tym powodem mogły być zwykłe wagary, albo problemy z matmy (nie, to nie żaden kit), o bójkach nawet nie wspominając.
Kiedyś naiwnie myślałem, że skoro tak te książki zachwalają, to muszą być to pozycje genialne. Teraz (kiedy nie jestem młodym- gniewnym, tylko starym- wku*%#*ym) widzę, że Grzesiukowa proza była stosowanym wobec uczniów "Młotem na czarownice"- ot, byle się jak najszybciej problemu pozbyć, bo kawa stygnie. Trzeba było tylko rzucić jakiś ochłap, co by uczeń nie myślał, że pedagog ma go zupełnie gdzieś- więc jak mantrę powtarzano: "czytaj Grzesiuka!".

No dobra, a jak się prezentuje sama książka?
Może szału nie ma, ale jest całkiem dobrze. Powinna przypaść do gustu mieszkańcom stolicy, a zwłaszcza Czerniakowa. Mi osobiście spodobał się knajacki klimat przedwojennej, ubogiej dzielnicy, jej charakter i koloryt.
Język, jakim operuje autor nie jest zbytnio wyszukany- jest raczej prosty, przepełniony gwarą więzienną, ale przystępny w odbiorze, nawet dla ludzi dalekich ...