Biały królik, czerwony wilk

Kiedy przeczytałam opis książki, bardzo mnie on zaintrygował i spodziewałam się czegoś niezwykłego. Jednak przeliczyłam się i totalnie rozczarowałam. Jak dla mnie książka nie wyróżnia się niczym charakterystycznym, jest przeciętna. Momentami ciężko mi było ją zrozumieć, pełno w niej szyfrów matematycznych, które dla normalnego człowieka są niezrozumiałe.
Ogólnie pomysł na fabułę jest fajny, ale przedstawiony w zły i zagmatwany sposób.

17-letni Peter Blankman cierpi na zaburzenia lękowe. W takim napadzie lęku może nawet pogryźć porcelanową solniczkę. Peter to chodzący kalkulator, próbuje nawet pracować nad własnym algorytmem, który będzie w stanie wyjaśnić jego napady ataku. Jedyną osobą, która go rozumie jest jego bratnia dusza, a zarazem siostra bliźniaczka Bel. To ona zawsze go broni kiedy potrzebuje pomocy, kiedy gnębią go w szkole. Pojawia się również Ingrid, z którą złapał wspólny język, gdyż ona sama miewa napady lęku i interesuje się matematyką.

Pewnego dnia wszystko się zmienia. Dzieje się to na gali wręczenia nagród, gdzie matka bliźniaków miała być nagrodzona za swoje dokonania. Rodzicielka zostaje dźgnięta nożem. Peter zostaje zabrany przez współpracowników jego matki, a po Bel nie ma ani śladu.

Czy polecam Wam książkę? Nie. Jak dla mnie panuje w niej niezwykły chaos, chociaż pomysł jest niesamowity i widać że autor książki bardzo się napracował. Ale co z tego jak podczas czytania miałam ochotę położyć się do łóżka i iść spać. Bardzo...