Bezwstydnica

Widziałam dwie okładki do tej książki. I co jedna to lepsza. Ktoś powinien ponosić karę za takie rzeczy. Ale miało być o książce.
Jak dla mnie było dobrze. Żeby nie powiedzieć, że na początku nawet bardzo dobrze. W dalekim skojarzeniu pomyślałam na początku o Brown i jej książce Piekło i niebo. Oczywiście, nie w sensie porównania tematyki, ale relacji między bohaterami. To coś co iskrzyło między nimi, coś co wyczuwało się od pierwszego momentu, było bardzo znajome. I jak dla mnie bardzo do lubienia. Odpowiadają mi takie relacje między bohaterami, lubię chemię przeskakującą między oczami, spojrzeniami, najprostszymi gestami. Nie mam wtedy „pretensji” za pójście choćby „już, już” do łóżka. Choć trzeba przyznać, że często to „już, już” jest „na wieki, na zawsze”. I wtedy jeszcze lepiej.
Historia przeszła dwójki młodych ludzi, którzy jak to zwykle bywa w takich wypadkach, nie potrafią się dogadać. Dzieli ich historia rodzin, zadawnione żale, rozdrapywane rany, które budują coraz większy mur. A jednocześnie coraz silniej rodząca się fascynacja, pewne oczarowanie i na pewno przyciąganie. Koniec – on wyjeżdża bo nie może być z nią, ona wychodzi za mąż za innego, bo on wyjechał. Znane? Znane, ale w sumie lubiane. Spotykają się po latach, które dodały im lat, sprawiły, że nabrali trochę rozumu, ale i niepewności. Trochę zatracili się w kimś kim się stali. Nadszedł czas, aby przypomnieli sobie o tym, jacy byli przed tym rozstaniem.
Rzadko to piszę, ale podobały mi się ich z...