Bezdroża

Kiedy brałam do ręki Pustkowia, nie spodziewałam się tego co Arne Dahl ma w planach, co postanowił uczynić swoim bohaterom, co zrobić z nami czytelnikami. Teraz, uzbrojona w wiedzę, której poprzednio mi zabrakło, zabrałam się za Bezdroża. I teraz śmiało mogę powiedzieć, że nie byłam przygotowana na to, co spotkało bohaterów i mnie jako czytelnika podczas lektury Bezdroży.
W drugiej części opowieści o dwójce policjantów czy teraz już byłych policjantów Arne Dahl zabiera nas w świat krainy lodu i wszechobecnego śniegu. I zimna, nie tylko tego wynikającego z panujących temperatur, ale również tego, które kryje się w ludziach, które sprawia, że dokonane zbrodnie są okrutniejsze, plany niszczenia innych bardziej przemyślane, a przestępcy bardziej wyrafinowani. Duet poznanych wcześniej bohaterów ponownie staje przed zadaniami, które w miarę mijających białych dni, stają się coraz bardziej zagmatwane, przeciwnik nieoczekiwany, a droga do rozwiązania zagadki kręta, zasypana śniegiem i wymagająca ofiar.
Końcówka Pustkowi jednoznacznie wskazała kierunek kolejnej części. Stąd spotykamy bohaterów w momencie kiedy próbują stanąć na nogi po dramatycznych wydarzeniach z jakimi ostatnio mieli do czynienia. Wszystko jest zagmatwane. Berger z zanikiem pamięci od momentu znalezienia zwłok współpracowniczki, Deer na nowym stanowisku niepewna siebie i swojego wieloletniego partnera, tajemniczy obserwatorzy, zakłady psychiatryczne, znikające kobiety z narysowaną długopisem na ciele zagadko...