Pustkowia

Arne Dahl jak zawsze prowokuje do przemyśleń nad ludzkimi słabościami. Nie tylko psychologowie i socjologowie zastanawiają się nad etiologią zła, również Dahl sięga w głąb ludzkich dusz, byśmy mogli sobie odpowiedzieć na pytanie: czy popełniane zło można usprawiedliwić krzywdami, które nam wcześniej zadano?

Właściwie tak, jak to bywało z prowadzeniem spraw międzynarodowych przez Drużynę A, podobnie i tutaj Autor rzuca nas w środek śledztwa. Z tą różnicą, że tu sprawę przejmuje stróż prawa, Sam Berger oraz jego koleżanka i rzecz odbywa się w wymiarze prywatnego śledztwa. Żeby doznać większych emocji najpierw zaczniemy przedzierać się przez rzeczowe, ale czasem i nużące przesłuchania oraz gromadzenie cennych informacji i poszukiwania powiązań, również z odniesieniem do przeszłości. Jednak w porównaniu, gdy mamy do czynienia z zaplanowanymi działaniami całej grupy operacyjnej, nagłe wyskoki i wpadnie na to, co należy w przypadku Bergera, nie zadowalało mnie, jako osoby lubiącej "pochodzić" za prowadzącym dochodzenie, przyjrzeć się drobiazgom, pobawić się mylnymi tropami. Choć nie mogłam narzekać, że mało się dzieje, że nie mam wyboru wśród podejrzanych, by próbować wytypować właściwego, że nie odkrywamy starych tajemnic, że elementy trzeba po kolei poukładać w logiczną całość. Prawdopodobnie zadziałało tutaj odniesienie do poprzedniego cyklu Autora, z którym sukcesywnie zapoznaje się od lat i przy okazji nowych bohaterów mam tendencję do skupiania się na minusach.
...

Wbrew wszystkiemu wcale nie czytało mi się lekko łatwo i przyjemnie. A tak przecież bywa nawet z książkami, które zaskakują okrucieństwem, brakiem poszanowania ludzkiego życia i wymyślnością okrucieństwa. Tutaj było inaczej. Nie powiem, lekko oszukał mnie Dahl na początku książki, ale rzeczywiście może być to wynikiem mojej zupełnej nieznajomości z autorem. Nie zetknęłam się z jego twórczością, ani z recenzjami jego książek, a Pustkowia „wpadły” mi w ręce niemal przypadkiem. Jako, że nie miałam podstaw, aby mu nie wierzyć, zostałam zwiedziona i zakręcona. Rzeczywiście był moment, kiedy zaczęłam powątpiewać w swoją zdolność do rozumienia sensacji, czy co gorsza swojego jej lubienia, ale stosunkowo szybko mi przeszło i nadal jest wszystko w porządku.
Co do samej książki to bardzo przemyślana, fantastycznie skonstruowana historia w której nic nie jest tym, czym się na początku wydawało. Ciągnąca się latami nienawiść, zachowania głupich nastolatków, które mogą nigdy nie są być zapomniane i końcówka, która pokazuje, że być może w tym końcu jest dopiero początek prawdziwej historii.
Dobrze, że w domu mam część drugą, po którą planuję szybko sięgnąć. Ale jedno trzeba Dahlowi przyznać – niezłe piórko, niezły pomysł wymagający od czytelnika maksymalnego zaangażowania. Podejrzewam, że gdyby nie czas wakacyjny i otoczenie dzikiej przyrody, to czytałabym znacznie dłużej i być może bardziej męcząco. Teraz czytałam tylko dłużej.
Dla tych, którzy lubią kiedy białe nie jest białe...