Góry opisywane w tym przewodniku znane są raczej jako Beskid Średni, względnie Beskid Makowski. Terminu Beskid Myślenicki po raz pierwszy użył w 1938 r. dr Mieczysław Orłowicz, twórca turystycznego podziału Karpat. Wg jego koncepcji Beskid Myślenicki stanowił zachodnią część Beskidu Wyspowego, ograniczoną dolinami Skawy na zachodzie, Raby na południowym wschodzie i Stradomki na wschodzie.
Niniejszy przewodnik obejmuje swym zasięgiem centralną część Beskidu Myślenickiego, najsilniej związaną z jego historycznym ośrodkiem – Myślenicami, bez położonych na zachodzie masywów Chełmu i Mioduszyny oraz wyspowych gór Lubonia, Strzebla, Lubogoszczy i Cietnia na południowym wschodzie.
Część turystyczna przewodnika zawiera opis 69 tras turystycznych (w tym 38 nieznakowanych) oraz 12 krótszych lub dłuższych wariantów tras. Trasy zgrupowano w siedmiu podrozdziałach; dla każdego z nich opracowano odpowiednią mapkę. Pierwszy z nich obejmuje Dalin i Pasmo Babicy, drugi — rejon gór Kotuń i Parszywka, trzeci – okolice Koskowej Góry, czwarty – południową część Pasma Koskowej Góry, piąty – masyw Zębolowej, szósty – rozległe pasmo Łysiny, siódmy – Pasmo Glichowca, czyli tzw. Pogórze Dobczyckie. Każdy z tych regionów został krótko opisany pod względem granic, topografii, komunikacji i najciekawszych atrakcji turystycznych.
W nagłówku każdej trasy podany jest jej skrótowy przebieg, wysokość nad poziom morza poszczególnych formacji i czas przejścia (tam i z powrotem).
Specjalną uwagę autorzy poświęcili regionalnym odznakom krajoznawczym: “Miłośnik Ziemi Myślenickiej” oraz “Przyjaciel Ziemi Dobczyckiej” .
Autorzy wykonali mrówczą pracę w terenie. Dzięki temu z przyjemnością można zwiedzić poszczególne miejscowości regionu (Myślenice, Dobczyce, Jordanów, Maków, Sułkowice), poznać atrakcje przyrodnicze (skałki, osuwiska, pomnikowe drzewa). Można dowiedzieć się kim są Kliszczacy i co właściwie oznacza nazwa Pcim. Można poszukać umocnień z lat obu wojen światowych oraz starożytnych kurhanów. Szczególnie cieszy znakomicie opracowana toponomastyka. W ten sposób sprostowano szereg błędów, które pokutowały na mapach od połowy XIX w.
352 strony tekstu, 49 fotografii czarno-białych, 19 mapek i planów, 13 panoram ze szczytów i polan
Niniejszy przewodnik obejmuje swym zasięgiem centralną część Beskidu Myślenickiego, najsilniej związaną z jego historycznym ośrodkiem – Myślenicami, bez położonych na zachodzie masywów Chełmu i Mioduszyny oraz wyspowych gór Lubonia, Strzebla, Lubogoszczy i Cietnia na południowym wschodzie.
Część turystyczna przewodnika zawiera opis 69 tras turystycznych (w tym 38 nieznakowanych) oraz 12 krótszych lub dłuższych wariantów tras. Trasy zgrupowano w siedmiu podrozdziałach; dla każdego z nich opracowano odpowiednią mapkę. Pierwszy z nich obejmuje Dalin i Pasmo Babicy, drugi — rejon gór Kotuń i Parszywka, trzeci – okolice Koskowej Góry, czwarty – południową część Pasma Koskowej Góry, piąty – masyw Zębolowej, szósty – rozległe pasmo Łysiny, siódmy – Pasmo Glichowca, czyli tzw. Pogórze Dobczyckie. Każdy z tych regionów został krótko opisany pod względem granic, topografii, komunikacji i najciekawszych atrakcji turystycznych.
W nagłówku każdej trasy podany jest jej skrótowy przebieg, wysokość nad poziom morza poszczególnych formacji i czas przejścia (tam i z powrotem).
Specjalną uwagę autorzy poświęcili regionalnym odznakom krajoznawczym: “Miłośnik Ziemi Myślenickiej” oraz “Przyjaciel Ziemi Dobczyckiej” .
Autorzy wykonali mrówczą pracę w terenie. Dzięki temu z przyjemnością można zwiedzić poszczególne miejscowości regionu (Myślenice, Dobczyce, Jordanów, Maków, Sułkowice), poznać atrakcje przyrodnicze (skałki, osuwiska, pomnikowe drzewa). Można dowiedzieć się kim są Kliszczacy i co właściwie oznacza nazwa Pcim. Można poszukać umocnień z lat obu wojen światowych oraz starożytnych kurhanów. Szczególnie cieszy znakomicie opracowana toponomastyka. W ten sposób sprostowano szereg błędów, które pokutowały na mapach od połowy XIX w.
352 strony tekstu, 49 fotografii czarno-białych, 19 mapek i planów, 13 panoram ze szczytów i polan