Atrofia

Po gatunku oraz opisie książki czytelnik może przypuszczać, że dostanie coś na miarę kolejnej przemyślanej konstrukcji na temat wizji ponurej przyszłości, gdzie genetyka zachwiej życiem ludzkości, na tyle by martwić się o nasz gatunek. I w sumie takie jest tło "Atrofii", tyle że autorka bardziej skupia się, przynajmniej w tej części, na przedstawieniu zniewolenia trzech kobiet wyselekcjonowanych do eksperymentu. Oprócz zaledwie zarysu warunków jakie panują w obecnym świecie, gdzie życie podobno przetrwało tylko na jednym kontynencie, bo wirus zabija kolejne pokolenia już w wieku 20-24 lat, nie ma wiele miejsca poświęconego przybliżeniu obrazu rzeczywistości. Powiedziałabym, że dominuje statyczność wydarzeń skoncentrowana w posiadłości Zarządcy, gdzie jeden z pierwszego pokolenia - ojciec i doktor w jednej osobie - próbuje opracować lek przedłużające życie, eksperymentując na już zmarłych przez wirus. Ale czy aby na pewno tylko na nieżyjących? Tutaj wszystko można poddać wątpliwościom, bo wszystko jest sztuczne, tak samo jak człowiek, którego lata temu zaczęto "produkować" w laboratoriach. Przy czym o prowadzonych badaniach praktycznie nie ma nic w treści, poza miejscem piwnicznych korytarzy, a wszyscy bohaterowie jakby utknęli w czasie i tym miejscu, gdzie wszystko dzieje się wokół spełniania roli małżeńskich i przedłużania linii rodu, aż do skutku, czyli gdy znajdzie się cudowny lek.

Rozumiem o jaką idee chodziło Autorce, dlatego chętnie sięgnęłam po ten tytuł,...