Opinia na temat książki Architektura uczuć

Znacie to uczucie, kiedy chcecie rzucić książką albo rozwalić czytnik? I wcale nie dlatego, że historia jest słaba, ale dlatego, że emocje, które w Was rozbudza przekraczają Wasze granice... Z jednej strony nie wierzycie w to, co czytacie i nie chcecie się z tym pogodzić. Jednakże z drugiej strony doskonale wiecie, że nie wytrzymacie ani chwili dłużej, dopóki nie dowiecie się co dalej i czy historia skończy się po Waszej myśli...

"Architektura uczuć" Meg Adams z początku wydaje się zwykłą historyjką z relacją hate love. Ale nie dajcie się zwieść! Z czasem romans przeradza się w prawdziwie sensacyjną historię z kryminalną intrygą. Los głównych bohaterów staje się tak niepewny, jak delikatne są skrzydła motyla na porwistym wietrze w czasie silnej burzy.

Meg Adams, za sprawą historii Olivii i Davida, rozbudziła we mnie właśnie tak skrajne emocje, o jakich napisałam Wam na samym początku! Momentami nie mogłam uwierzyć w to, co czytam. Targały mną silne sprzeczności, a w głowie tkwiło tylko jedno pytanie - czy to się może skończyć dobrze?!

Uważam, że najlepsze książki to nie te, które czytamy beznamiętnie, choćby były napisane najpiękniejszym językiem, ale takie, które wzbudzają w nas prawdziwe emocje. Sprawiają, że wczuwamy się w losy bohaterów i przeżywamy z nimi wszystkie ich odczucia. Dla mnie ta książka właśnie taka była, nawet jeśli szybsze bicie serca poczułam dopiero mniej więcej w połowie. To już druga książka autorki, która mnie pozytywnie zaskoczyła i z pewnością Meg Adams zostanie kolejną moją ulubioną autorką.