Opinia na temat książki Antonio Venturi

Młoda i ambitna Wiktoria Wasilewska właśnie świętuje swój pierwszy poważny sukces w pracy. Jej kariera zawodowa nabiera tempa, a ona jako świeżo upieczona stażystka chce udowodnić swojemu pracodawcy, że dokonał właściwego wyboru.
Okazuje się, że jej sielanka nie będzie trwać długo. Jej brat, Igor ma poważne kłopoty i coś ukrywa. Dotąd rodzina nie wiedziała, że chłopak ma podwójne życie i zadarł z niewłaściwymi ludźmi, handlując narkotykami, które nie należą do niego. Na domiar złego, głupi, naiwny Wasilewski zaprasza na swoją imprezę urodzinową człowieka, którego od dawna oszukuje. Nie wie jeszcze, że to największy błąd, jaki do tej pory popełnił.
Dla Antonia Venturiego kradzież pieniędzy, które należą do mafii to wyrok śmierci, a impreza urodzinowa chłopaka wydaje się idealną okazją do zakończenia tego cyrku. Podczas uroczystości Antonio dostrzega kogoś, kto mógłby zapłacić za grzechy braciszka. Sprawy nie mogły przybrać lepszego obrotu. Siostra Igora z pewnością może udobruchać takiego gangstera jak on.

------- recenzja

,,Antonio Venturi” to chyba jedna z lepszych książek mafijnych, jakie przeczytałam. Mimo że nie mam ich wcale tak mało, jeszcze żadna nie spełniła moich oczekiwań w stu procentach, dlatego, kiedy wpadła ona w moje ręce, zaraz obudziła się we mnie nadzieja, że to akurat ta będzie tą, która pomoże mi urządzić się w brutalnym świecie.

Na początku było kilka niedociągnięć i akcja działa się dość szybko, ale później byłam zbyt zaaferowana wydarzeniami fabuły, żeby się tym przejmować. Kiedy bohaterowie weszli już na jakiś poziom relacji, sytuacje były bardziej rozbudowane, a autorka przyjemnie opisywała poszczególne wydarzenia. Fabuła jest zaplanowana, i mimo że czasami miałam wrażenie, że niektóre sytuacje są bez sensu, później się okazywało, że byłam w wielkim błędzie. Fabuła momentami była przewidywalna, ale były też takie chwile, że coraz to nowsze fakty wychodzące na światło dziennie zbijały mnie z tropu.

Wątek mafii jest fajnie poprowadzony – nie jest on za brutalny, taki by były opisane jakiś sceny egzekucji, ale nie jest on też taki, by w ogóle zapomnieć, że on istnieje. Widać, że autorka wie, o czym pisze i nic nie jest dla niej obce. Jej styl pisania jest lekki i sympatyczny. Rozdziały są krótkie, co pozwala raz-dwa przeczytać lekturę. Do plusów zaliczam też kreację bohaterów, którzy są nad wyraz ciekawymi postaciami. Duet Wiktorii i Antonia stanowi prawdziwą mieszankę wybuchową. Stanowią zupełnie różne światy, ale są tylko uzasadnieniem tezy, że przeciwieństwa się przyciągają. Wiki to dziewczyna z krwi i kości. Mimo że znalazła się w nowej, niezaciekawej sytuacji nie poddała się bez walki i uparcie walczyła o swoje. Kiedy trzeba było, umiała napyskować nawet Anoniemu, za co serio ją podziwiałam. Anonio jest lekko schematycznym bohaterem. Napakowany Włoch, który bierze, co chce i kiedy chce, nie patrząc na innych. Później okazało się dopiero, że przy kobiecie ujawnia się jego delikatniejsza strona i kiedy trzeba, umie odpuścić.

Muszę jeszcze wspomnieć, że w książce jest sporo błędów – i takich spowodowanych drukiem i takich bardziej przez nieuwagę. No i te polskie imiona, zmora wielu czytelników. Mnie osobiście one w ogóle nie przeszkadzały. Kiedy wciągnęłam się w fabułę, byłam zbyt przejęta akcją, by przejmować się tak małym szczegółem.

Kilka aspektów takich jak to, że w jednym rozdziale Antonio mówi, że nie chce mieć żadnej kobiety, a w drugim już jest opętany miłością do głównej bohaterki czy fakt, że dziewczyna szybko zrozumiała, że czuje do niego coś więcej, było dla mnie trochę dziwne, ale nie do tego stopnia, bym uważała to za jakiś karygodny minus. Ogólnie książkę czytało mi się przyjemnie i czas z nią spędzony uważam za udany. Teraz jedyne co mi pozostało, to zabrać się za drugi tom.