Anatomia katastrofy smoleńskiej

Ponad dekada minęła od pamiętnego 10 kwietnia 2010 roku i emocje trochę opadły. To moja pierwsza książka o katastrofie, trudno więc mi się odnieść do jej wiarygodności, nie mam z czym porównać. Czytając ten reportaż, a właściwie raport starałam się nie dać ponieść emocjom i podejść do tematu obiektywnie, ale nie dało się. Zakładam, że opublikowane w książce fakty i dokumenty są rzetelne. I co? Osoby odpowiedzialne za prawidłowy i bezpieczny przebieg lotów wojskowych pracowały na ten śmiertelny lot przez wiele lat. Zaniedbania, niedopatrzenia, jakoś to będzie i lekceważące podejście do obowiązków i odpowiedzialności nakładały się na siebie i kumulowały. Aż do tragicznego dnia. Najczęściej bowiem winny jest człowiek, który albo coś źle zrobi, albo czegoś nie dopilnuje. Nawet niekoniecznie pilot, ale ktoś, kto go dopuszcza do rejsu. Ktoś, kto jest odpowiedzialny za to, by w samolocie znajdowała się aktualna instrukcja obsługi, a nie sprzed kilkudziesięciu lat, w dodatku po rosyjsku, którego nie zna nikt z obsługi. By kontroler na wieży i pilot potrafili mówić w tym samym języku, by… i tak dalej. Co rozdział to nowe niespodzianki. Raport panów: Białoszewskiego, Osieckiego i Prószyńskiego zrobił na mnie duże wrażenie, tym bardziej, że posługują się dokumentami, a wnioski pozostawiają czytelnikowi. Czytałam i włos mi się jeżył na głowie. Autorzy wprawdzie zapewniają, że w lotnictwie cywilnym jest dużo lepiej, ale i tak - jak tu teraz wsiąść do samolotu? Strach się bać.