Adela nie chce umierać

"Nie mogłabym być z kimś, kto tam nie był, kto nie rozumie"

Jestem pełna podziwu dla autorki, a podziw mój jeszcze wzrósł kiedy przeczytałam, że ta książka to jej debiut. Moim zdaniem właśnie tak powinien wyglądać debiut, bardzo dojrzały debiut. Zwłaszcza że temat, który sobie obrała pisarka, do łatwych nie należy.

Oto dwoje ludzi, on i ona, staruszkowie oboje. Bardzo zaawansowani staruszkowie, mający około dziewięćdziesięciu lat. Poznajcie ich, oto Adela i Adolf, byli więźniowie Konzentrationslager Auschwitz.

Przeżyli ze sobą ponad 60 lat, ale nigdy nie rozmawiali o "tam i wtedy", ani nawet o tym co przed "tam i wtedy". Dopiero w wieku, kiedy ich poznajemy, czyli pod sam koniec życia, nieśmiało zaczynają opowiadać o sobie. Kim byli przed wojną, co robili, jak żyli i o obozie...

Książka napisana z ogromną wrażliwością, głęboką empatią i troską. Jednak bez patosu i napuszonej zbytniej martyrologii. Z ogromnym wyczuciem, nawet te momenty z obozu, straszne, ale bez epatowania okrucieństwem. Ode mnie jeszcze gwiazdka dodatkowa, za piękne opisy pszczół i ich codziennego trudu.

Czasami w nasze ręcę trafiają debiuty, które czytając, nie dowierzamy, że jest to pierwsze literackie dzieło Autora. Napisane z niezwykłą wrażliwością, dokładnością i przede wszystkim dojrzałością. Taka właśnie jest powieść debiutującej Autorki, Agi Antczak, "Adela nie chce umierać". Jestem osobą, która lubi poznawać nowych autorów i z przyjemnością sięgam po debiuty. Przekopałam się przez setki takich książek, ale jeszcze nigdy żaden debiut nie zachwycił mnie tak, jak powieść Pani Agi.

Ona nie potrafiła kochać. On kochał ją od początku.
Adela i Adolf to obozowi rozbitkowie, którzy swą miłość budują na bardzo kruchym fundamencie, nie chcą wracać do tego, co było kiedyś. Nie wiedzą o swojej przeszłości nic, ona nie wie jakim chłopcem był Adolf, on nie zna kobiety, którą jest jego żoną. Jednak u schyłku życia postanawiają przywołać wspomnienia, by poznać się na nowo.
Dwoje tak bardzo różniących się osób, których nie łączyło nic. Gdyby nie Auschwitz, gdyby nie maleńkie tatuaże na przedramionach, ich miłość byłaby po prostu niemożliwa.

"Ona wolała litery. Bała się tylko jednej. Tej pierwszej, na czele każdego alfabetu. Litery, od której zaczynało się jej imię, imię jej matki, babki, córki i wnuczki. Imię jej męża. A jak Auschwitz. To jedno A, obco brzmiące, wbiło się jak niechciane ogniwo w ich łańcuch pokoleniowy".

Ciężko jest mi obrać w słowa emocje, jakie wywołała we mnie powieść Agi Antczak. Historia, w której teraźniejszość przeplata s...