Abel Sánchez - to wnikliwe studium zazdrości, niszczącej psychikę nie tylko jednego człowieka, który jej ulega, lecz również zdolnej przeobrazić w koszmar życie wszystkich ludzi. Unamuno widzi tragedię Joaquina Monegro jako przykład dramatu jednostki, a zarazem wadę narodową Hiszpanów, która w swej skarłowaciałej formie, pozbawiona "biblijnych" wymiarów, wyciska piętno na współczesnych losach duchowych spadkobierców Don Kichota.