Opinia na temat książki Potrzask

Kontynuacji losów komisarza Sikory wypatrywałam niczym dziecko Pierwszej Gwiazdki. Uwielbiam duet Sikora -Bielecki, a autor trochę kazał nam czekać na to, by dowiedzieć się co dalej. Końcówka poprzedniej części mną wstrząsnęła, więc oczekiwanie tym bardziej się dłużyło.

Piotr Kościelny po raz kolejny serwuje nam dawkę potężnych emocji. Rasowy kryminał, który czytasz z zapartym tchem, chcąc wraz ze śledczymi rozwiązać sprawę, a w tym przypadku sprawy, bo mamy ich kilka i chociaż w pewnym momencie poczułam ich przesyt, to jednak nadawało to autentyczności całej historii. Bo przecież praca śledczych taka jest, zabójcy nie spoczywają na laurach, nie zabijają wtedy, kiedy detektywom uda się zamknąć jedno śledztwo, żeby mogli skupić się na kolejnym.

Akcja wrze, tropy, które podsuwa nam autor są mylne, często prowadzą w ślepy zaułek, a wszystko to, przeplatane jest życiem prywatnym śledczych. Z zapartym tchem czekałam na to, co po tragicznych wydarzeniach będzie z Sikorą, czy uda mu się zatrzymać Piotrusia, czy poradzi sobie z nową rolą, jak ewoluuje jego przyjaźń z Bieleckim? Bardzo polubiłam też Anetę i Łukasza, ich losy też nie były mi obojętne i cieszę się, że miałam okazję ich bliżej poznać.

Moim zdaniem w tej części to właśnie mocniej rozbudowana warstwa obyczajowa nie pozwala oderwać się od lektury. Czytając zastanawiałam się, ile prawdy jest w powiedzeniu, że nieszczęścia chodzą parami. Tu, mieliśmy ich pod dostatkiem, autor nie szczędził bohaterów.

Zakończenie, tak bardzo w stylu Piotra Kościelnego, zostawiło mnie z niemym krzykiem niedowierzania. Panie Piotrze, tego czytelnikom się nie robi!😱