Черновик

Jakoś na początku mojej kariery blogera (ach jak to brzmi durnie), która to ostatnio nieco przywiędła (ale to nie miejsce i czas na zwierzenia) dane mi było opisać Czystopis, który jest kontynuacją niniejszej książki. Nie byłem zbyt wylewny ani jakoś wyjątkowo oczarowany owym dziełem. Ot taka całkiem niezła ramotka. To teraz dodam jeszcze od siebie, szkoda Siergieju, że nie skończyłeś na tomie pierwszym.

Reszta na http://niepamietnikfprefecta.blogspot.com/2012/08/czy-ja-wierze-w-wieze.html

Książa jest bardzo dobra, ale wolałabym żeby do końca była utrzymana w klimacie kryminału(tak jak na początku), ale nie- później są elementy fantasy... Jest niezwykle ciekawa, wciągająca, ale chyba nie dla mnie:) Mimo to polecam, bo jest warta uwagi.

Kolejna bardzo dobra książka Pana Siergieja. Intrygujący pomysł, ciekawe postacie i oczywiście bardzo rosyjski sposób narracji - nieśpieszny, gadatliwy. Chętnie sięgne po Czystopis. Polecam.

"Настоящие дворы исчезли в Москве где-то между Высоцким а Окуджавой."

Podejrzewałem, że trzecia część, skoro pierwsze dwie dotyczyły Światła i Mroku (Ciemności), poświęcona będzie Zmierzchowi- czemuś pomiędzy oboma przeciwstawnymi światami Innych, albo przynajmniej, że dowiemy się więcej o strefie Cienia, do której Inni schodzą. Albo o Inkwizycji. Okazało się, że po części tak jest, lecz raczej chodzi tu o Szarość - zatarcie granic pomiędzy obiema "partiami", ponieważ odmienność magów Światła i Mroku okazuje się złudna. Pod pewnym bowiem względem wszyscy są do siebie bardzo podobni - czerpią siły z trzody, czyli ludzkości. Tyle że jednio są owczarkami, drudzy - wilkami. Anton Gorodecki coraz bardziej traci wiarę w uczciwość tego, co robi. Okazuje się, że Jaśni też mogą załatwiać pewne sprawy dla siebie, posługiwać się nepotyzmem, nadużywać pozycji czy służbowych środków dla prywaty...więc jaka między nimi różnica? Do tego pojawia się świat starej, tradycyjnej magii ludowej - wiedźmy (tu: Arina z tajemniczą księgą "Fuaran" w sanskrycie), zielarki, czarownice, które są nieco z boku.

Sam Anton jako postać drażnił mnie tym razem mentalnością milicjanta - nieufnego wobec obywatela psa, który porwie się bez żadnego wyrzutu sumienia i na dawnego przyjaciela, kiedy go tylko poszczują. Staje się też naraz małostkowy wobec Kostii, którego wcześniej lubił i chronił - dokucza mu, staje się ideologicznie nieprzemakalny, zaczadzony służbą w patrolu, choć zdaje już sobie ...

Nie podzielam entuzjazmu osób poniżej. Dla mnie było to nijakie, bez konkretnej akcji. A to że każdy rozdział rozpoczyna się od 'życiowych mądrości', po prostu mnie dobiło. Aczkolwiek są też plusy - podobał mi się pomysł i te kilka zaskakujących momentów. Powiem szczerze, że spodziewałam się czegoś lepszego.

No proszę, nie zawiodłam się:) Tak więc, polecam, jak najbardziej.

Swietna ksiazka, czyta sie ja rownie dobrze co "patrole" :)