101 Reykjavik

“Jesteśmy niepodobnym do siebie rodzeństwem. Nic jej nie brakuje. Elsa jest społecznie ekonomiczna. Rodzi nowe życie i trzyma śmierć za drzwiami szpitala miejskiego. I teraz . I teraz, kiedy tata upadł ostatecznie i jada kolację w Kolaporcie, Mama powoli i spokojnie przesuwa się na pozycje lesbijskie, a ja jestem, jaki jestem - ona pozostaje

jedyną „zdrową" jednostką w rodzinie.

My jej ufamy. I ona jest solidna. W solidnym domu z zadbanym garniturem zębów.”

“ To znaczy kazała mi przyjść. Czuję się, jakbym szedł odebrać coś, czego zapomniałem. Hófí twierdzi, że zapomniałem w niej jednego plemnika. I teraz on odpalił swój własny program. Zaczyna dziergać swoją mieszankę owulacyjną, przez naukowców zwaną życiem. Tak. W środku gładkiego Hólmfríðowego brzucha sadzi się jajko. Z pominięciem nauki. Idę dalej jako logiczna konsekwencja satysfakcji mojego ojca.”

Björn Hlynur, bohater “101 Reykjavik” Hallgrímura Helgasona to przegryw jakich mało. Szczęśliwie dla siebie samego w swym mamisynkowym rozmemłaniu nie tylko nie zdaje sobie z tego sprawy, ba, on ma się za kogoś całkiem, bardzo nawet w porządku. W swoim szczególnym urojeniu wydaje mu się nawet, że po okresie swego wiecznego bezrobocia, przejdzie kiedyś płynnie na emeryturę 🤭 Oderwanie od rzeczywistości tego swego rodzaju antybohatera bywa chwilami doprawdy zabawne, gdyby nie smutny fakt, że jest to postać - z wielu względów - tragiczna.

...

Przede wszystkim językowy majstersztyk! I tu ukłony w stronę Tłumacza, ponieważ odwalił kawał dobrej roboty. Książka może i nie rzuca na kolana, ale miło się ją czyta a Hlynur, mimo że jest wyjątkowo odrażającym typem, jakoś dziwnie przypadł mi do gustu. Uwielbiam te jego przemyślenia, te jego zabawy słowne, jego inteligencję i poczucie humoru. Polecam.