Kalejdoskop myśli.

Wieczór

Noc zalewa smużką ciszy
zwiędłe szanse, smutków setki.
Do poduszki przyłóż skronie.
Nie cierp więcej, uśnij wreszcie.

Obejmij mnie, ta noc jest ostatnia,
nie chcę umierac w ciszy.
Tak-ja jestem Twoja dusza bratnia.
Złych słów z mych ust-nie usłyszysz.

Zasypiam, odpływam, Morfeusz mnie wzywa?
Nie. To tylko ja twą skroń głaszczę.
Przestań już. Nie chcę być w czułości szczęśliwa.
Ciemna noc, smutki-a Ty mnie głaszczesz.

Serum

We włosach, na twarzy i paznokciach,
Zakupione serum działa.
Odżywia, zmiękcza i upiększa,
Choc setka niecała wydana.

Wcieram raz wolniej, raz szybciej,
Ruchami opuszków okrężnymi
Wierząc w reklam czary-mary,
Ja z sobą będę szczęśliwy!

Tylko Ty odwracasz się plecami,
Nie wiesz pewnie, że wróciłem,
Z narady, konferencji (ciii) popijawy.
Dzisiaj wiele zarobiłem.

Serum działa w wierzchnie partie,
Jak kariera na ambicje.
Cóż, kiedy z Nami marnie,
Milkniesz, cichniesz, jakby nikniesz.

Wcieram serum, łykam leki.
Wierzę w siłę specyfiku.
Tylko wciąż ta myśl mnie dręczy.
Nas już nie ma? Nie ma leku?

Serum na miłośc, gdyby istniało,
wcierałbym namiętnie
W Twoje piękne ciało,
Wierzyłbym gorąco w jego działanie,
Lecz zwątpiliśmy w Nas, kochanie.

łał. Bardzo fajnie piszesz... :)

O wróbelku

Polski-swojski
elemelek
trelek-felek, kurdupelek

Szary, mały i brązowy
leci, leci
czy wesoły?

Tu ździebełko
tam robaczek
elemelek
mój rodaczek

Podskok, podskok
siła wielka
w małych skrzydłach
kurdupelka

Psyt

W warzywniaku
na straganie
kwietni plotka
drogie panie

że Maliniak dziś wesoły
że Kowalska pasa krowy
że Agnieszka wielbi Zbyszka
wiejsko-miejska ślepa kiszka

że Zygmunta męczy zgaga
Kaśka matce nie pomaga
Marian nie śpi obok żony
na straganie kwitną plony

Idzie Mietek znów po piwa
Sochaczewscy robią żniwa
proboszcz dziwny na ambonie
Wiejsko-miejski zwyczaj chłoniesz

Ślimak zeżarł już kapustę
bocian łowi żaby tłuste
Zdzisek macha kosą w polu
Pomidora?
Komu?
Komu?

Kiedy nie śpię-myślę o Tobie,
kiedy myślę o Tobie-nie mogę spac.
Myśli zmierzwione piętrzą się w głowie,
głowa nie chce leżec na wznak.
Gdzie teraz jesteś wiem dobrze
i czuję bezkresny Twój brak.
Przyjdź do mnie, bądź dla mnie,
pozwól bym mogła znów spac.

myśli me piętrzą się tak...

(przynajmniej krytykujcie :P )

A masz jakieś utowory dotyczące kobiet albo tego, co kobiece? Chcę zrobić elektroniczną, internetową gazetkę (wątek tu na forum), więc jeśli byłabyś chętna - podeślij mi coś ;)

Piszę ot na bieżąco. Ale "mejbi" ...Pomyślę. Nie obiecuję.

Okej ;)

Wróbelek wymiata! :-)

Zapomniałam o tym, zamieszczonym w 7mej odsłonie Shitownika Paryskiego

„Przebudzenie”

W śnie unosisz się nad światem
Gdzie występek, zbrodnia, kara
Obnażony brakiem wiary
Jak zgnilizna, śmierć, bezwiara.

Wiatr Cię niesie znad Paryża,
Wiatrem płynie Twoja dusza,
Umrzesz lub dziś się narodzisz,
w blasku słońca lub w katuszach.

Wyszarpując gwałty, troski
Grzechy, zło i przewinienia
Nie odchodzisz. Dziś się rodzisz
z cienia swego zagubienia.

Dobroć własną lub pisaną,
Przyjmij w sercu jak opłatek,
Wyrzuć chciwość nie bądź płachtą
Stronic tych niezapisanych.

Naszkicujesz światłem nieba,
Nieporadnie hieroglifem,
Najjaśniejsze czyste serce.
Z organów zachwytem.

Pióra lecą, niebo płacze
W kawiarenkach gwarno, tłocznie
Nie zobaczą ich dziś gapie,
Zanim dusza w łożu spocznie.

Przypisali to omamom
Widząc szwadrony aniołów
Anioł zemsty, zbawiciel Anioł
Odeszli w kłęby obłoków.

Czy noc to, czy to dzień,
Toczy się batalia
Maszkarony żyją
I Anielska gwardia

Zbawiają, ratują
tudzież wyżrą chytrze
Maszkaron i Archanioł
Ziemski stworzył czyściec

Zabierz z sobą wszystko deszczu
Zabierz mordy,grzechy,łzy
Dziś potrzeba mojej duszy
Innych nocy, innych dni

***
Molier chichocze,
Morisson się śmieje,
Zapendowski pisze,
Przedziwne te dzieje…

bo lubię deszczową pogodę...
***

deszcz
łzami liże
okruchy człowieczeństwa

topi
zmiękcza wnętrza bezserc
skorupę Twojej ziemi

obmywa
potajemnie, niestrudzenie
to znów rzednie

ja wiem i ty wiesz
w nas człowieczeństwo
blednie cichnie

więdnie
dla siebie
umiera

Oh. Chwilo szczerozłotej radości
usypiasz anioły czuwające
Otumaniasz człowieka raz po raz
by stał się nieświadom i bestroski

Ach. Jesteś lat kilka lub zaledwie miesiąc
Głupi umysł badac czas nieskory
Czy błogostan oceanom równy
być może w sekundy stracony?

Czy plan to, by rozum odzyskac
I chwycic grunt myślami
Serca błądzące w przestworzach
Niech dotkną ziemi stopami.

Człek smutny, teraz się dziwi
gdzież obłok z aniołem odpłynął
Czy śpi? Czy On nieżywy?
A może zwyczajnie mu zginął.

Podnosi oczy ku niebu
w błękitach szuka pomocy.
Być może tylko się przeniósł
być może tylko się droczy.

Chwilo szczęśliwa, ty znikasz
uciechą pachniec nie zechcesz
Ukojenia nie dajesz ludziom
odchodzisz zanadto pośpiesznie

Wysoko w sklepieniu niebieskim
Twój anioł co imię mu: chwila
Pokazuje pióra anielskie
Gdy serce mądrze otwierasz.

***
Chwilą jesteśmy
I chmurną i durną
I tą co nazbyt się cieszy

Lecz w chwili zazwyczaj
Dostrzeżesz w obłokach
Kogoś, który Ci spieszy

Nikt nie ma uwag? Eeee.

Najbardziej podoba mi się "Serum". Smutne, ale prawdziwe, skłaniające do refleksji. "Psyt" mnie za to rozwalił na łopatki, absolutna prawda o polskim społeczeńśtwie:D

:) Dziękuję. Psyt to chyba fraszka? Nie znam się na wierszach ;)

Mi tez podoba sie ''Psyt'' ;D Przebudzenie wywarlo na mnie ogromne wrazenie.. ;) Piszesz swietnie;) Przepraszam ze pisze bez polskich liter czyli z ''''z kropka, ale na tej klawiaturze, w ogole tutaj nie moge.. xd

Miałam chwilę przerwy na wątku, ale jak to bywa książki wciągają. A po lekturze wojennej powstają śmiercionośne twory wyobraźni.

Martwa grządka
Zgnilizna, popiół - ot, zwietrzeje ciało.
Duch tlił się w martwych grządkach,
gdy Twoje serce o trumnę stukało.
Widziałeś mnie w naszych pamiątkach.

Rzucasz garść piachu na zamknięte wieko,
w sercu tęsknota rwie Cię na strzępy.
Nie marnuj łez nad mym chorowaniem,
wszak do końca byłeś mi wierny.

***

Ślad strukturalny
Skamieliną ma aktywność życiowa,
Rozum z rycin, a w nim myśli niekształtne.
Zatartych znaków niewyraźna kopia,
Jam ślad strukturalny.

U kresu
W imię wojny, w imię mordu, w imię śmierci
w proch obracasz, w łzy rozmywasz lud nieszczesny.
Krwii naczyniem, grobem w lesie miedza zaorana.
Śmiercią matki, siostry, stryja komin niebo smaga.

Cóż zabierzesz mi sierocie? Nasz płacz, rodaków, dzieci?
Tam za gajem śpią w mogile ojcowie, sąsiedzi.
Krzyk modlitwą w trwodze przycichł. Trel z nagła uciety.
Błyszczy kolba karabinu w rękach śmierci wiernych.

Tyś człowiek, jam człowiek. Lecz dwie strony obozu.
Wybiórka i koniec, być może lżejsze od sąsiedztwa mordu.
A ja żyję, a ja czuję, gdy tamci w komorze
wznoszę cicho słów modlitwy paciorki nasz Boże.

Jaśnieje horyzont. Wróble witają czerwono złote słońce.
Stoję odarty w szerokiej bramie bez matki, bez ojca,bez siostry.
Radość omija krwawiące serce, bo ono zostało w kominie,
w purpurach miedzy będącej na zawsze mordu naczyniem.

Wróbelek II

Kormoran carbo, czarnym też zwany,
naprzeciw wróbla stawiał stragany.
Miał tam wycieczki podróży wszelkich,
gdzie nie latały wiejskie wróbelki.

- Czy ja się przebrać mogę za Ciebie?
Czy to wróblowi wypada?
Jam wróbel Polak. Krajów dalekich
odległe widmo, wybrzeży świata.
(Nie śmiem pofrunąc na małych skrzydłach,
gdzie docierają hen kormorany)

- Połową sierpnia już niebo złoci,
opuszczamy lęgową krainę.
A wróbel mu na to: -Nie bierz za kpinę.
Kocham to lato, wieś i jej zimę.

Odleciał carbo. Zamknął stragany.
Wróbel przycupnął na swej gałęzi.
Podziwiał wioskę, topole i trawy.
Co za widoki! - Mnie nikt tu nie więzi.

Kolejny Wróbelek! Super :D
I podoba mi się jeszcze bardzo "U kresu".

:) Dziękuję, cieszę się, że zaglądacie, a moja pisanina da się czytac ;) :)

Pewnie, że da się czytać :)

:)) cieszę się bardzo :))

i ja zajrzałam, przyznaję się :)) poczytam

***
Stopklata

Znów mucha gra na nosie
Dzień z nocą grają w berka
Zło dobro ściga chytrze
A Pan Bóg w Ciebie zerka

Ty szukasz świtu w zmroku
A w świcie ciszy nocy
Myśl lotnia tnie walczyka
Tak w ranku jak w wieczorze

Czy świat rani człowieka
A może on tak bredzi
Cóż, sam w skromnym m4
Nie znalazł odpowiedzi

Gdzie tkwi wielka zagadka
Czy w śmierci? Narodzinach?
Umyka życia klatka
A Bóg film twój nagrywa

***
Mówią

Mówią że można umierac wiele razy
pleśc trzy po trzy
lub jak kto woli bez sensu

Mówią że gdy trwoga to do Boga
wznoszą ręce ku zmęczonemu niebu
kojąc oczy pełne łez

Mówią pokorne ciele dwie krowy wyssie
bo ukradkiem zdaje się byc lepiej
tak mówią

A ja mówię wasza racja
i nic to po prostu żyję
i umrę głupim człowiekiem


***
Prawda dla czytelników


Ukryta pomiędzy wersami
W linijkach bezliku tomików
Czeka i tęskni czasami
I wciąż brak jej czytelników

Ach jeden błądzący czytelnik
Choc ręce wytarte stronami
Z uporem szuka sensusu
Skrytego między stronami

Dotyka okładek oczami
I głaszcze ich grzbiety palcami
I boi się jeszcze troszeczkę
Czy starczy czasu mu jeszcze

A ty który nigdy nie czytasz
Nie pojmiesz o co tu chodzi
I w nosie masz czytelnia
Czytanie Tobie nie szodzi.

***

mężczyzna dziesiąty

Niczego nie obiecuj

że czekasz na mnie wiernie

że tęsknisz niepjętnie

że myśli masz samotne

że chcesz mnie choc wciąż wątpisz



Niczego nie obiecuj

wszak skromnej mej osobie

już dziewięc mych miłości

od dawna mieszka w grobie



Niczego nie obiecuj

bo wiatrem twoje serce

prowadzi los dziwaczny

i myśli masz w rozsterce



Po prostu bądź i czekaj

jak człowiek na człowieka

i nie mówi mi nic więcej

Wpierw wycisz swoje serce

Czwarty trochę do mnie nie trafia, ale cudne te trzy pierwsze. Strasznie mi się podobają :)

Ja niestety nie lubię wierszów z rymami. Chętnie poczytam jakieś białe.