"Ostatnie życzenie" Andrzej Sapkowski- wspólne czytanie.

Ad. 4 - Wszystkie, ab ovo od Geralta po wójta Caldemeyna. W każdej miniaturze mamy jakieś niby drugoplanowe, jednakże wiarygodne i niezwykle barwne postacie. Mięśniaka "Piętnastkę", wrednego półelfa Civrila, zapalczywego Cracha an Craite, dumną i piękną Calanthe (w mig kojarzyła mi się z młodą Grażyną Sza.), zgorzkniałego i cynicznego Filavandrela, panikującego kapłana Kreppa, bezpośredniego króla Foltesta itd, itp.
Niestety, później w kolejnych tomach sagi autor napłodził tyle postaci, zapominając czasem o ich "barwach" i indywidualizmie, że o większości niestety zapominamy. Dziwne i wspaniałe jest to, że o tych z "Ostatniego Życzenia" pamiętamy przez lata. I za to Sapkowi cześć i chwała!

No a propos "Piętnastki" jego pseudonim, też jest świetnie wyjaśniony. A nie wziął on się od dobrych uczynków, oj nie.

@Frodo a o co chodziło? Za chiny ludowe sobie nie przypomnę!

No jego ksywa - to chodziło o liczbę dusz na jego sumieniu. Zreszta cała banda Renfri, to były barwne postacie. Zresztą ja mam sentyment do tych stojących po "złej stronie mocy". Bo np. w sadze jedną z moich postaci jest Bonhart. A to nie był dobry człowiek.

Jeśli chodzi o "Mniejsze zło" to cały pomysł z "Tridamskim ultimatum" - genialny i stricte westernowski. :-)
Wiedźmin, poranek na festynie, banda Renfri i ostateczna rozgrywka - miód. Kolejny taki opis to już "Wieża Jaskółki": Bonhart, Szczury i Zazdrość.
Jeśli chodzi o ukochaną Geralta to miałem podobne odczucia dwanaście lat temu, ale teraz "Yennefer" kojarzy mi się z magią, tajemnicą, kobiecością, bzem i agrestem i broń Boże NIE z Dżenifer Lopez!

No tak bez i agrest. Bez wątpienia słodka Yenna. Choc ja tam wolę Triss Merigold.

Aaaa Samego Piętnastkę to kojarzyłam, ale nie wiedziałam, od czego ta ksywa. Dzięki :)
Wiecie, że przez chwilę w ogóle nie pamiętałam o czym było "Mniejsze zło"? Dopiero zaczęłam czytać streszczenie i wszystko nagle wróciło. Również bardzo ciekawe, w ogóle nie miałam koncepcji na rozwiązanie tego konfliktu. Każda historia ma w sobie coś takiego, za co da się ją lubić. Ledwo skończyłam, a chciałabym znowu. Ostatni raz przeżywałam taki scenariusz z "Purpurowym cesarzem". Dobrze to świadczy o książce, aczkolwiek wypełnia mnie potem uczucie nostalgii do tej niezapomnianej atmosfery, bohaterów itd. Zawsze kolejne książki przez jakiś czas są mierzone przez pryzmat ostatnio przeczytanej perełki.

W Blaviken każda strona miała swoje racje - Geralt, Renfri, Stregebor - tylko, że niestety, były to racje, nie do pogodzenia. A Geralt rozwiązał sprawę zdecydowanie i w sposób ostateczny. Ściągnął na siebie gniew, ale przez jego wybór, nie doszło do większego rozlewu krwi. Po prostu skuteczny do bólu.

Bo Geralt, jak sam powiedział: "Nie jestem sędzią. Jestem wiedźminem", więc działa, kiedy zachodzi taka potrzeba.

A przy okazji korzysta z uciech zycia. Bo Renfri, w końcu była księżniczką. I ten dotyk batystu.

Kiedyś ktoś w naszej dyskusji napisał, że Geralt za dużo się przejmuje, użala nad sobą. Moim zdaniem jest to bardzo ważny temat, gdyż poruszany jest tu kolejny problem braku poczucia w pełni człowieczeństwa przez głównego bohatera. Nie zauważyłam, aby się nad sobą użalał. Moim zdaniem Sapkowski świetnie wplótł w fabułę ten wątek. Z jednej strony mężczyzna ze stali (a może raczej z żelaza?), a z drugiej posiada tego rodzaju problem. Nie powiem, że mi go żal, ale ów wątek na prawdę wzrusza. Jestem ciekawa jakie będzie jego rozwinięcie w następnych częściach.

Właściwie za bardzo skupiłam się na dalszych częściach pisząc to. Ale sama usłyszałam to od znajomych i napisałam także, że po części się z tym zgadzam. Geralt to właściwie taka dziwna postać. Jakby ciążyło nad nim jakieś fatum. Zawsze z lekkim zaskoczeniem witam każdy moment, kiedy mówi się w sadze o tym, że wiedźmin się uśmiechnął czy jest szczęśliwy.
Btw, śmieszne jest to, że do wielu ciekawych postaci Sapek dodaje jakieś charakterystyczne zwroty, powtórzenia czy inne wymysły, dzięki którym stają się jeszcze ciekawszymi, biorąc przykład froda z Renfri i batystem czy Yennefer otoczoną zawsze tym samym zapachem bzu i agrestu :-)

Samo "Ostatnie życzenie" to swoiste uniwersum z Geraltem w punkcie centralnym. Uniwersum oszczędne w opisach, za to bogate w niezapomniane, wspaniałe dialogi (lepiej skonstruowanych nie spotkałem NIGDZIE indziej). Wiedźmin targany moralnymi niepokojami walczy o prawo koegzystencji, dyskutuje o kwestii bestii w człowieku z Nivellenem, o tym, że wszystko ma swoją cenę z Calanthe, słucha upomnień Nenneke, dywaguje o błahostkach z Jaskrem, przemijaniu i długowieczności z Filavandrelem, przebaczeniu i wendetcie z Renfri.
Mistrzowskie dialogi to, obok postaci, najmocniejszy atut zbioru. Psychologia Geralta jest tu przedstawiona wręcz genialnie.
A Saga, choć ją lubię i cenię, niestety odsuwa Wiedźmina na plan dalszy i jest mniej więcej dla "Ostatniego..." tym czym opera w Bayreuth była by dla pozytywki. Rozbudowana, rozbuchana pozbawiona jednakże tego misternego, kruchego uroku.

No cóż, nie zamierzam powtarzać Maynarda, więc powiem jedynie, że utożsamiam się w pełni z postem wyżej.

Kochani, przepraszam. Przeceniłam swoje siły. Niestety nie wyrobię się z "Ostatnim życzeniem". Za dużo mam innych obowiązków.:(

Trudno, i tak bywa... :-(

Skończyłam czytać Ostatnie Życzenie wczoraj i przyznam się,że bardzo mi się spodobała książka. Nawet zamierzam przeczytać kolejne części wiedźmina. A co do pytania :
Ad.1 Najbardziej spodobało mi się " Głos rozsądku XVII", "Wiedźmin" i "Ostatnie Życzenie" . Dzisiaj kilkakrotnie do nich wracałam :)
Ad.2 Spotkanie z Yennefer i ponowne spotkanie z Falwickiem i Taillesem
Ad.3 Gdy walną sakiewką odźwiernego i powiedział " Pieniądz otwiera wszelkie drzwi " i "Rycerz bez blizny to kutas,nie rycerz " :D

No to jutro kończy się termin i zaczynamy wspólną dyskusję wszystkich czytelników "Ostatniego Życzenia".

Właśnie, właśnie. Nie wiem jak wy, ale ja już się nie mogę doczekać. Szczególnie jeżeli nasza nieoficjalna dyskusja była tak zajmująca :-)

No właśnie, bo co czytelnik to inny punkt widzenia.

Ja uznałam, że przyłączenie się do wspólnego czytania właśnie tej pozycji to jest znak abym w końcu przeczytała cała sagę Wiedźmina ( bo zawsze jak sięgałam po nią w bibliotece to coś mnie odpychało i wybierałam inne książki)
I muszę przyznać, że na razie mi się podoba i się nie zawiodłam a nawet pozytywnie zaskoczyłam książką.
Ja jeszcze nie dokończyłam czytać z powodu sesji ale to najwyżej w trakcie dyskusji się przyłącze :D

I rozmowa zamarła. Już żadnych wniosków, przemysleń, rozważań? Feldmarszałek Duda mógłby to skomentowac niepochlebnie ;)

Ja tak troszeczkę z doskoku, ale książkę czytałam już jakiś czas temu i zachęciła mnie do przeczytania wszystkich części. Bardzo interesująca saga i ciekawi bohaterowie Nie ma w niej nudy, trudno coś przewidzieć.

Prowadziłam zacięte dyskusje z moją bratową i szwagrem na temat fantasy podczas weekendu, a między innymi o Ostatnim życzeniu. Myślałam, że pod moją nieobecność, zaroiło się aż od fanów wiedźmina, a tu proszę... Muszę przyznać, że jestem rozczarowana.

No właśnie też mam mieszane uczucia. Ale mam nadzieję, że chyba coś jeszcze zaskoczy.

Ostatnie Życzenie jak i Miecz Przeznaczenia to IMHO najlepsze części całej twórczości o Białym Wilku.
Jak kiedyś może akcja odżyje to ja domyślnie będę uczestnikiem gdyż obydwa zbiory opowiadań czytam cyklicznie.

Przeczytałam i cieszę się z tego powodu, bo to jedna z moich pierwszych książek fantasy.
Niestety, zupełnie nie w moim typie i po sagę nie sięgnę.
Wiedźmin kojarzy mi się z wieloma innymi "samotnymi jeźdźcami", przedstawionymi np. w westernach, czy japońskim komiksie o samuraju Samotnym Wilku (z dzieckiem). Odniesienia do baśni mnie nie bawiły - wolę baśń i legendę w czystej postaci. Wątek miłosny - khem, khem - nie, nie i jeszcze raz nie.
Za to bardzo lubię s-f Lema. :-) Wiem, wiem, że to nie to samo, ale kiedyś mi się wydawało, że fantasy blisko do s-f. (Nieuk).
Spróbuję jeszcze z "Władcą pierścieni".

Obawiam się, że i "Władca" się nie spodoba w takim razie, bo to archetypiczne fantasy.

Kto wie. Cenię w literaturze wiele rzeczy.