Do "Dżumy", zdecydowanie. Nigdy nie zapomnę tego zdziwienia, kiedy przeczytałam ją po raz drugi i odkryłam, że to naprawdę ciekawa powieść. Za pierwszym razem dotrwałam tylko do połowy (i to równo - moje wydanie miało 200 stron, a ja przeczytałam 100!), bo język i styl były dla mnie nie do przejścia, i trudno się dziwić w sumie - Camus miał dość ciężkie pióro, a mając jakieś szesnaście lat jest się jeszcze głupim, nieoczytanym i nieprzyzwyczajonym do tego typu literatury, No, ale polecam serdecznie, jeśli ktoś jeszcze nie czytał.
Wydaje mi się, że do większości. Gdy jest się uczniem, potrzeba naprawdę wielkiego samozaparcia, samodyscypliny albo pasji, żeby je po pierwsze przeczytać, a po drugie docenić. A nawet jeśli się uda, to i i tak warto wrócić, bo czas i doświadczenie robią swoje, pozwalają spojrzeć inaczej na te znienawidzone (na ogół) lektury. I okazuje się, że są one całkiem współczesne i wciąż aktualne.
Dla mnie Faraon (o ile się go wcześniej czytało, bo ja sobie odpuściłem), i ogólnie "nowoczesne" (XIX i XX wieczne) powieści. No i Inny świat Herlinga - Grudzińskiego - niesamowita książka.
Parę lat po mojej maturze do liceum wybierał się mój kuzyn, więc przetrzepałam półki z posiadanych lektur szkolnych, żeby miał je do dyspozycji. Z tylnego rzędu książek wyciągnęłam Grażynę, która swego czasu raczej mnie znudziła - i pochłonęłam jednym tchem. Jaka to fajna historia: bitwa, suspens, polityczne knowania! :)
Warto wrócić do lektur szkolnych po latach, bo często odkrywa się, że to po prostu świetna literatura! Dla mnie odkryciem byli 'Chłopi' Reymonta, także 'Ziemia obiecana', ale to nie lektura. 'Faraon' to świetna powieść polityczna, a 'Syzyfowe prace' nie są wcale takie złe. No i oczywiście ukochana 'Lalka'. Wszystkie te książki wysłuchałem jako audiobooki, bardzo polecam to 'czytanie uszami'.
1. Bezapelacyjnie "Pan Tadeusz" 2. "Dziady" 3. "Egipcjanin Sinuhe" (ja miałem lektury na historii, więc...) 4. Aaaand..... Wszystko co ma napisane na okładce Adam Mickiewicz 5. "Potop" Sienkiewicza (!!!) 6. "Mistrz i Małgorzata" 7. "Proces" 8. " Cierpienia młodego Wertera " 9. " Nowy wspaniały świat " 10. "Makbet"
To te co pamiętam na szybkości. Ogólnie pewnie się znajdą jeszcze jacyś autorzy starożytni, opcjonalnie mogę jeszcze poszperać, bo nie pamiętam at the moment. Ale te powyżej to naprawdę inne spojrzenie, czytając bez nauczycielskiego "bata", choć polonistkę w szkole średniej wspominam niczym wyrocznię i przewodnika duchowego literackiej wrażliwości :)
Mam trafione świetne wydanie Egipcjanina, choć mega sponiewierane z 1966 r. z Czytelnika (pobiblioteczne w dodatku), ale będę polował na nowe, wydane w pakiecie z "jakąś drugą książką, której nie znam". Widziałem ostatnio w jakiejś księgarni. Nie czytałem drugi raz, strasznie się do tego zabieram, ale i przygotowuje mentalnie. Nie jest to książeczka "do metra". :)
Wstyd się przyznać, ale w zeszłym roku rozgrzebałem Sinuhe, zatrzymałem się w połowie i nope, nawet nie potrafię stwierdzić co mi tam nie podeszło, utknąłem w labiryncie Minotaura i ni chu chu ... Ale wrócę do niego i skończę, choćbym miał sczeznąć!
'Egipcjani Sinuhe' to jest dobry pomysł, dawno temu czytałem, warto do niego wrócić. 'Pana Tadeusza' słuchałem w wykonaniu czołowych aktorów - super sprawa! Natomiast Werter to była porażka, te romantyczne klimaty zupełnie mi nie leżą.
Jak to mawiali starożytni rosjanie ei incumbit probatio, qui dicit, non qui negat. Słucham zatem argumentacji za marginalizacją, degradacją znaczenia, zepchnięciem na margines tego dzieła!
,,Cierpienia młodego Wertera'' są bezsensowną gloryfikacją brutalnej historii niestabilnego emocjonalnie manipulanta o mocno zaburzonej osobowości. Co więcej, ten manipulant zniszczył życie nie tylko swoje ale również dziewczyny na którą się uwziął i jej męża. Dodatkowo wszystko w tej opowieści zaczyna się od tego, że Werter zdradza swoją dziewczynę z jej siostrą, gdyż ta była ,,hojniej obdarzona przez naturę i co on biedny mógł zrobić''. (No tak, te cycki same na niego skoczyły!) A potem wyjeżdża. I spotyka biedną Lottę.
Co do mojej nienawiści do Wertera, w której zostałem wychowany, to uważam, że tak jak nie każdy stary budynek zasługuje na miano zabytku, tak nie każda dawna książka zasługuje na miano klasyka. Co z tego, że Goethe? Goethe napisał masę fajnych rzeczy, jak czytam Króla Olch to mam ciary - prekursor dreszczowców jak nic, po latach tych na karku i tych książkowych przyszedł szacunek dla Mickiewicza (szczególnie dla jednej z jego fraszek rozpropagowanej przez Darwinów: "na górze są wacki, na dole są wacki, kto lubi wacki? Juliusz Słowacki no i jeszcze Pan Tadeusz jest niezły i Dziady). A Młody Werter? Jest inspiracją chyba jedynie dla instagramowych pustaków.
Sienkiewicza należy czytać po prostu rozrywkowo. Z Mickiewicza - to, co podchodzi. Kiedy lektura nie jest obowiązkiem, to od razu robi się przyjemniej.
Jestem tego samego zdania odnośnie tego, kiedy lektura staje się przyjemniejsza. Nie lubię być do czegoś zmuszana. Czytanie sprawia mi przyjemność, gdy mogę sama w odpowiednim momencie wybrać odpowiednią lekturę.
A ja jako 26latka powrocilam do Chlopcow z Placu Broni! Lektura ponadczasowa. Tym razem odebralam ja zupelnie inaczej niz kilkanascie lat temu, ale ponownie zlamala moje serce. Piekna! <3
U mnie na liście do odkurzenia "Bracia Lwie Serce" "Mały książę" "Kubuś Puchatek" "Zbrodnia i kara" "Lalka" "Proces" "Dzieje Tristana i Izoldy" "Folwark zwierzęcy" "Szkice węglem" "Chłopi" - bo kocham! "Odyseja" "Inny świat" Te bym chciała odkurzyć i wiele innych, ale chyba mi życia jednak nie starczy...
