Konkurs: Historia z Belloną

A ja pragnę miłości jak Śpiąca Królewna. Gdzie mój królewicz ocaliłby mnie, swoim cudownym pocałunkiem. Nasza miłość byłaby szalona. Rozpalona ogniem miłości. I nastapiło by u Nas cudowne zakończenie. Staruszkowie, u których żar namietności nigdy nie zgasł.

O takiej która będzie trwać wiecznie. Nic więcej mi nie trzeba, bo z taką miłością da się przeżyć wszystko.

:)

Marzę o miłości prawdziwej, takiej na dobre i na złe, w zdrowiu i chorobie i dopóki śmierć nas nie rozłączy...

Miłości co me serce ciepłem obleczy.
Eżeś mie wzruszy i zagości w duszy,
Wiernie aliż do czasu mego konania.
Lubego, co ji raczy mie strzec ode złego!
Co za mię pójdzie jako bych mie jeno znał,
co by mie zawżdy kochał, kochał, kochał!

Kiedy byłam młodsza zawsze chciałam spotkać idealnego księcia z bajki. Jednak z czasem to się zmieniło. Ostatnio po przeczytaniu" Potopu" Henryka Sienkiewicza bardzo spodobała mi się postać Andrzeja Kmicica. Nie był on idealny ale miał w sobie cechy romantycznego kochanka. Ja od niedawna marzę o miłości z poprzednich epok, np. ze średniowiecza czy romantyzmu. W zupełności kontrastuje ona z tą współczesną. Moim zdaniem jest romantyczna i powolna a przede wszystkim stała, co w obecnych czasach zdarza się rzadko. Bardzo przypadły mu do gustu także przeszłe zwyczaje i obyczaje wśród zakochanych. Właśnie o takiej miłości marzę najbardziej, choć jest ona możliwa jedynie we śnie.

Dla mnie najważniejsza jest ta zwykła codzienna miłość - może bez fajerwerków, porywów serca, romantycznych uniesień ale za to silna i solidna, na której mogę polegać.
Nie muszę o niej marzyć bo już ją mam - widzę ją w oczach mojego męża i słyszę w szeptanym do ucha wyznaniu mojego synka: "Mamusiu, kocham Cię najbardziej z całego kosmosu...".

Najzwyklejszej na świecie. O takiej, która mnie przytuli, gdy będę smutna, zostawi w spokoju, jak się wkurzam, pocałuje, gdy poproszę, ale też nieźle mną potrząśnie, gdy będę zachowywała się, jak kretynka. Aha! I jeszcze jedno. Mój przyszły facet będzie musiał być albo głuchy albo strasznie cierpliwy. Bo lubię śpiewać. Ale nie umiem. Fałszuję gorzej od Mandaryny, więc potrzebny mi zuch chłopak, który to zniesie :)

Zdarza mi się marzyć o miłości będącej antidotum na zgorzkniałe, łkające skrycie z samotności serce… miłości wprowadzającej w euforyczny stan ukojenia.

Łatwo jest kochać, kiedy jest dobrze, lecz na jakimś etapie życia zawsze przychodzą kryzysy i niepowodzenia. Dlatego marzę o miłości, która będzie na tyle silna, by przetrwać każdą życiową burzę i porażkę. Marzę o miłości, która będzie dla mnie oparciem we wszystkich trudnych chwilach.

Marzę o normalności, nie tylko w życiu, ale przede wszystkim w miłości, która życie uskrzydla. Uskrzydla na tyle, aby przejść przez codzienność z uśmiechem, mimo bagażu różnych doświadczeń. Marzę o miłości, która ma swój bezpieczny, ciepły dom, miejsce na śmiech dzieci i czułość małżonki.

A ja nie marzę już o miłości, ponieważ znalazłam ją już jakiś czas temu. I nie jest ona wcale wydumana i patetyczna. Jest zwyczajna i codzienna. W końcu chodzi o to, aby budzić się co dzień rano u boku ukochanej osoby i móc powiedzieć: "Jestem szczęśliwa!". :-D

Zadanie nr 7
Heretyk czy inkwizytor? kim chciałbyś być? Napisz krótko dlaczego.

Nagrodą jest książka "Heretycy i inkwizytorzy", Edward Potkowski




Odpowiedzi umieszczajcie poniżej do: 28.11.2011, 9:00
Wyniki ogłosimy 28.11.2011

Przypominam również, że w Warszawie trwają XX Targi Książki Historycznej w Warszawie.

Nagroda wędruje do: Dark.Wings
"Heretykiem w ramach manifestacji świadomego wyboru dotyczącego religii i indywidualnych przekonań z nią związanych. Jakakolwiek zastosowana tortura, masakra czy psychomanipulacja odziera człowieka z godności i burzy majestat wymiaru tego co święte, dlatego stanęłabym po stronie uczuć i racjonalizmu."

Inkwizytor. Osoba stanowcza, poświęca swoje życie w słusznej sprawie. Walczy o prawa kościoła. Używa do tego metod drastycznych, ale zastanówmy się ile osób zmieniło wtedy wiarę. Czyli metody był słuszne.

Heretyk. Bo ma swój własny pogląd, nie idzie "za stadem". Może być przy tym osobą dobrą i uczciwą. Jako osoba prześladowana wzbudza większą sympatię,a gdy przy tym osiągnie coś wielkiego - staje się niemalże bohaterem.

Chciałabym być heretykiem. Jest to dla mnie osoba, która poświęca się dla innych, ukazując niezgodności prawa Kościoła, za którą podążają tłumy ludzi. Otwiera ona "klapki na oczach" innych,

Inkwizytor. Jak nikt inny potrafię dostrzec kłamstwo i fałsz, obłudę i odszczepieństwo od prawdziwej Wiary. Prawo, porządek, ład, niebieski i ziemski, zawsze były i są bliskie moim niezłomnym przekonaniom. Gdyż Niebo gwiaździste nade mną, a prawo moralne we mnie.

Zdecydowanie wolałbym zostać heretykiem. I nie jest ważne, czy bym głosił słuszną prawdę czy też największe niedorzeczności jakie mogą przyjść człowiekowi do głowi. Ważne bowiem jest to, iż każdy ma prawo do własnych przekonań, poglądów, myśli. W przeciwnym razie nikt z Nas nie byłby wolnym człowiekiem.

Inkwizytor. To osoba, która stoi na straży Kościoła, dba o jego dogmaty, szerzy wiarę. W ten sposób możemy zasłużyć się Stwórcy, propagując Jego istnienie.

Inkwizycja nie kojarzy sie z niczym dobrym, bo ludzie służący Kościołowi w tamtych czasach traktowali swoje powołanie jako swojego rodzaju krucjatę przeciwko "złu" i wszelkimi sposobami tego "zła" szukali. Nawet tam, gdzie do nie było. Jeśli byłabym inkwizytorem skupiłabym się przede wszystkim na szukaniu w ludziach i krzewieniu dobra.

Heretyk, ponieważ ma on swoje zdanie i cały czas dąży do tego, aby inni też w nie uwierzyli. Nie boi się oddać życie za swoje poglądy, broni ich jak lew do końca.

Gdybym żyła w tamtych czasach chciałabym być inkwizytorem, ponieważ wbrew temu, co dziś się uważa, celem nie było spalenie heretyka, lecz uratowanie go przed ogniem wiecznego potępienia.

Po pierwsze, nie mogłabym być inkwizytorem. Nie wyobrażam sobie, że mogłabym torturować innych ludzi tylko po to, aby uzyskiwać przyznanie się do winy, spowodowane wyłącznie pragnieniem, by cierpienia się skończyły. Nie lubię sprawiać innym bólu. Nienawidzę.
Do bycia heretykiem przekonuje mnie możliwość posiadania własnego zdania i zdolność do wybierania, w co wierzę. Nie trzeba ufać tylko zastygłym dogmatom prezentowanym przez ludzi, traktujących innych jak bezrozumne bydło...

Heterykiem takim bardzo pozytywnie zakręconym mogłabym być. Mam swoją wizję świata, patrzę na niego przez różowe okulary. Świat jest piękny i ludzie którzy po nim chodzą są wyjątkowi:) Tylko czy ktoś chciałby walczyć z takim Heretykiem?

Heterykiem, ponieważ dzięki temu mogła bym być wolna intelektualnie, nie zakuta w okowy "ociemniałego" średniowiecza gdzie nauka była grzechem. Mogłabym posiadać własne zdanie i przekonania na temat świata i życia.

jest ok.

Heretyk czy inkwizytor? Buntownik czy obrońca tego co znane? Jedna i druga rola trudna, chociaż kolejne pokolenia łaskawszym okiem spoglądają na tych pierwszych, a do drugich przylgnęła etykieta sędziów i katów w jednej osobie. Wybór trudny, ale wybieram postać z obszaru inkwizycji. Dlaczego? Może z przekory, a może by pokazać inną stronę potępianej funkcji? Prawda jak zawsze jest gdzieś po środku, a trudna historia wzajemnych kontaktów rzadko pozwala na obiektywne spojrzenie.

Ani jednym ani drugim, ponieważ na heretyka się nie nadaję, kojarzy mi się to głównie z zaprzeczeniem religii, a tego bym w życiu nie zrobiła. Natomiast co do inkwizycji każdy ma prawo do wolności i mówienie tego co myśli, nawet jeśli się z tym nie zgadzam.

Heretykiem. Chciałabym zostać spalona na stosie i zostać męczennikiem. Myślę, że lepiej popełnić błąd, którego skutkiem będzie utrata własnego życia niż błąd, który skaże na stos niewinnego człowieka.