“Nigdy nie miała smar­twat­cha, Xboxa czy nawet te­le­fo­nu ko­mór­ko­we­go jak jej ró­wie­śni­cy, nie były jej nie­zbęd­ne. Bar­dziej za­zdro­ści­ła ko­le­żan­kom i ko­le­gom tro­skli­wych, ko­cha­ją­cych ro­dzi­ców oraz spo­koj­nych domów pach­ną­cych świe­żo upie­czo­nym cia­stem czy nie­dziel­nym obia­dem w ro­dzin­nym gro­nie. Dla niej week­en­dy ja­wi­ły się jako naj­gor­sze zmory. Za­wsze od­li­cza­ła go­dzi­ny do po­nie­dział­ku i po­wro­tu do szko­ły, do jej azylu.”