“Kiedy po raz pierw­szy roz­ma­wia­li­śmy z Helen o spi­sa­niu tej hi­sto­rii, za­po­zna­ła się z moim cha­rak­te­rem pisma i za­su­ge­ro­wa­ła, bym sko­rzy­stał z dyk­ta­fo­nu. Wy­glą­da na to, że ła­twiej jej bę­dzie roz­szy­fro­wać mój ak­cent z York­shi­re niż ba­zgro­ły. Nie czuję się ura­żo­ny.”