Był wnukiem Jakuba Tatarkiewicza. Ukończył gimnazjum filologiczne w Warszawie. W 1905–10 studiował m.in. w Zurychu, Paryżu, Berlinie, Marburgu. Doktoryzował się u H. Cohena Układ pojęć w filozofii Arystotelesa (1910, wydanie polskie 1978). W 1910–11 studiował na Uniwersytecie Lwowskim, m.in. u K. Twardowskiego. W okresie I wojny światowej przebywał w Częstochowie, gdzie nauczał w Gimnazjum Męskim Towarzystwa Opieki Szkolnej. W 1919–21 był profesorem filozofii na Uniwersytecie Wileńskim, 1921–23 — estetyki i historii sztuki współczesnej na uniwersytecie w Poznaniu, 1923–61 — filozofii, etyki, estetyki na Uniwersytecie Warszawskim. Od 1924 był redaktorem naczelnym „Przeglądu Filozoficznego”. W czasie II wojny światowej brał udział w tajnym nauczaniu. W 1949–57 został odsunięty przez władze komunistyczne od nauczania akademickiego. W latach 1960–63 redaktorem naczelnym pisma „Estetyka”. Od 1927 był członkiem TNW, 1930–51 — PAU, od 1956 — PAN.