Wera Gorczyńska

Zebrałam kilka komentarzy w necie. Oto one: Dagmara. Czy dopiero śmierć matki pozwala nam uświadomić sobie, że jednak ją kochałyśmy i mogłyśmy tyle rzeczy zrobić razem??? Książka i samo życie odpowiada - niestety tak!! w większości wypadków. Matka i córka. Pierwsza zostawia swoje życie zapisane w diariuszu, druga opowiada o nim nam i samej sobie. Bardzo szybko okazuje się, że córka tak naprawdę nigdy nie znała swojej matki i nigdy nie próbowała jej poznać, zrozumieć. Sama przyznaje, że liczy się dla niej dzisiaj i kawałek jutra oraz wyłącznie jej własna osoba. Kiedy jednak powoli zagłębia się we wspomnienia matki przechodzi metamorfozę. Książkę mogą przeczytać córki i matki, chociaż pewnie tylko matki dorastających córek będą mogły dogłębnie zrozumieć problem obu pań. Wbrew pewności młodych osób, że ich rodzice w chwili urodzenia mieli już po minimum 30 lat, okazuje się, iż jednak tak nie było. Każdy był młody i przeżywał młodzieńcze uniesienia, popełniał mniej lub więcej błędów i albo udawało mu się wyjść na ludzi albo jego życie nadal pełne jest ostrych zakrętów. Matki pamiętając swoją przeszłość doskonale zrozumieją wybory młodszej z bohaterek a i życie jej rodzicielki nie wzbudzi zdziwienia. Może tylko przez chwilę pomyślą, że warto jeszcze bardziej zwierzyć się swojej córce, ostrzec ją, obronić... Córki, no cóż, jeden z wątków będzie czytelny, ale pamiętnik matki??? Dziewczyny, zabierajcie się za czytanie i same przekonajcie się jak trudno uwierzyć, że matki też są istotami czującymi, kochającymi i chcącymi zapewnić swoim dzieciom maksimum bezpieczeństwa. Może uda się, nim zostanie Wam tylko pamiętnik...

To jest zupełnie coś innego, niż dotąd czytałyście/czytaliście. Jakby blog, a nawet dwa blogi, trzy czy cztery nawet, które ze sobą czatują, gadają, pogadują i uzupełniają się. Wkręca , bo jest jakby o mnie, o nas, o was. Jest tak blisko życia, jak wrażliwa skóra czy może nawet nerw na wierzchu. Zmienność stylu powoduje nasycenie zainteresowania. Dramaturgia opowieści meandruje pięknie i mocno intrygująco. Wszystko tam jest w tej powieści - nie powieści. To nawet chyba jakaś nowa forma narracji prozatorskiej, którą trudno mi nazwać, ale może Wy ją jakoś ochrzcicie. Piszę tę recenzję z powodu samego dzieła. Może nie jest to wyrafinowana literatura, ale na pewno literatura i to taka, że może i powinna czytać ją 14 latka razem z 34 letnią matką i 54 letnią babcią. Poniżej link do strony, gdzie można przeczytać fragment – zapraszam i proszę o dużą i pozytywną plotkę na temat tej książki. Wszędzie i wśród wszystkich. Dzięki, dzięki, dzięki… bo warto, warto, warto… DLACZEGO NIE POCZEKAŁAŚ Wery Gorczyńskiej. http://www.proszynski.pl/Dlaczego_nie_poczekalas_-p-32208-.html Weronika Tarczyńska

Otylia. Wera Gorczyńska zdaje się mówić za jednym z polskich księży: śpieszmy się kochać ludzi, bo tak szybko odchodzą. W szczególności, gdy chodzi o naszą matkę. Nie znajdziemy w tej książce, na całe szczęście, jakiś nietrafionych, banalnych wskazówek w stylu „jak żyć” czy nieprawdziwych moralnych połajanek. Dostaniemy za to czyste fakty, które mówią o wiele mocniej i same za siebie. Moim zdaniem to jest główna siła tej książki. O trudnej relacji matki i córki można opowiadać w bardzo różny sposób. Trudno rozstrzygnąć, który będzie najlepszy. Wszystko chyba zależy od tego, co się chce osiągnąć. Wera Gorczyńska w moim przekonaniu chciała pokazać stratę kogoś bliskiego i nieodwracalność tego. Wybrała do tego formę pamiętnika, a dokładnie rzecz ujmując pamiętnika w pamiętniku. I moim zdaniem to bardzo dobre posunięcie, które świetnie współgra z treścią książki.

Zebrałam kilka komentarzy w necie. Oto one: Penquin. Wera Gorczyńska to debiutantka, więc jako takiej można wiele jeszcze wybaczyć. „Dlaczego nie poczekałaś?” jednak nie jest książkę nieudaną i można spokojnie ją polecać mimo drobnych wad. Jak dla mnie to przykład literatury kobiecej, która na plan pierwszy wysuwa kobiece doświadczenia. Mamy tutaj tak ważną dla nas kobiet relację z matką, trudną i smutną jednocześnie. Mamy też kwestie obyczajowe, problemy na rynku pracy. Mamy też przeraźliwą samotność tej bohaterki i jeszcze większą potrzebę bliskości, której nie jest w stanie wypełnić kot, ani Darek, tylko...

Zebrałam kilka komentarzy w necie. Oto one: Agnieszka Mazur. Niby krótka, niby chaotyczna, a po prostu świetna. Głos ma tu kilka kobiet - przede wszystkim narratorka główna, straszliwie irytująca pracownica korporacji, co to tylko sukces, wyścig szczurów i wielkie wyzwolenie. Jej koszmarny charakter zmienia jednak nieżyjąca już matka, kobieta-anioł po prostu, choć alkoholiczka z bękartem. A w tle jeszcze przekrzykujące się głosy sponsoretek na internetowych czatach. Mnóstwo tu emocji, relatywizmu moralnego i zmian punktu widzenia, także czytelnika. Świetnie się czyta, zostaje w głowie. Dobra książka po prostu.

Zebrałam kilka komentarzy w necie. Oto one: Znajomka. Może jestem stronnicza i nieobiektywna, ponieważ to jakby moja... ta książka. Czytałam jakbym ją pisała. Niesamowite. Choć nie wszystko, ponieważ jest w niej taka różnorodność stylistyczna, jakby tworzyło ją kilka osób. A może tak właśnie jest. Niech będzie, jak chce. Ja polecam, bo warto mieć ją na półce i sięgać, i sięgać, i...

Bardzo ciekawa książka, która porusza wiele zapomnianych przez Boga i ludzi problemów.