Czeski poeta, prozaik i dramatopisarz okresu modernizmu, przedstawiciel dekadentyzmu w literaturze czeskiej. Członek pisarskiej grupy skupionej wokół czasopisma „Lumír”.
W literaturze czeskiej twórczość Zeyera należy do oryginalnych i pozostaje poza sklasyfikowanymi nurtami literackimi. Zeyer w pełni zasługuje na miano twórczej indywidualności swoich czasów. Pisał rzadko, głównie drobne wiersze liryczne oraz liryczno-epickie (Poezie, 1884; Nové básně, 1907). Tradycję czeskiej twórczości narodowej kontynuował cyklem wierszy Vyšehrad (1878). Cykl ten doczekał się trzech wydań jeszcze za życia autora. Natomiast parafrazy epiki starofrancuskiej Karolinská epopeja (1896) i sag staroislandskych V soumraku bohů (1898) przeszły niezauważone. Nieco popularności przysporzyły mu liryczno-epickie opowiadania (Ondřej Černyšev, 1876; Grizelda, 1883; Troje paměti Víta Choráze; Lumír, 1899) oraz powieści (Román o věrném přátelství Amise a Amila, 1880; Tři legendy o krucifixu, 1895; Dům u Tonoucí hvězdy, 1896). Jest autorem powieści o artyście wyklętym – Jan Maria Plojhar (1891) – w której zawarł wiele wątków autobiograficznych. Pod koniec wieku zaczął pisać dramaty (Stará historie, 1882; Libušin hněv, 1887; Radúz a Mahulena, czasopismo „Květy” 1896).
W literaturze czeskiej twórczość Zeyera należy do oryginalnych i pozostaje poza sklasyfikowanymi nurtami literackimi. Zeyer w pełni zasługuje na miano twórczej indywidualności swoich czasów. Pisał rzadko, głównie drobne wiersze liryczne oraz liryczno-epickie (Poezie, 1884; Nové básně, 1907). Tradycję czeskiej twórczości narodowej kontynuował cyklem wierszy Vyšehrad (1878). Cykl ten doczekał się trzech wydań jeszcze za życia autora. Natomiast parafrazy epiki starofrancuskiej Karolinská epopeja (1896) i sag staroislandskych V soumraku bohů (1898) przeszły niezauważone. Nieco popularności przysporzyły mu liryczno-epickie opowiadania (Ondřej Černyšev, 1876; Grizelda, 1883; Troje paměti Víta Choráze; Lumír, 1899) oraz powieści (Román o věrném přátelství Amise a Amila, 1880; Tři legendy o krucifixu, 1895; Dům u Tonoucí hvězdy, 1896). Jest autorem powieści o artyście wyklętym – Jan Maria Plojhar (1891) – w której zawarł wiele wątków autobiograficznych. Pod koniec wieku zaczął pisać dramaty (Stará historie, 1882; Libušin hněv, 1887; Radúz a Mahulena, czasopismo „Květy” 1896).
/2ad135201f0aad0550d0a6b50e59a4a6/n/pieczen-z-antylopy)
/o-182272/n/wygrana-milosc)
