Jan Tuczyński (ur. 22 grudnia 1918, zm. 19 marca 2003) – profesor zwyczajny, absolwent orientalistyki i filologii polskiej na Uniwersytecie Jagiellońskim, długoletni profesor Uniwersytetu Gdańskiego. Był uznawany za jednego z najwybitniejszych znawców literatury młodopolskiej (zwłaszcza twórczości Jana Kasprowicza i Stanisława Przybyszewskiego). Zajmował się również tak zwaną mitologią młodopolską, związkami filozofii i literatury, recepcją orientu w literaturze polskiej oraz literaturą marynistyczną.
Ważniejsze publikacje
* Od Gopła do Bałtyku: rozprawy i szkice z marynistyki młodej Polski, Wydawnictwo Morskie, Gdańsk 1966. * Schopenhauer a Młoda Polska, Wydawnictwo Morskie, Gdańsk 1969. * Marynistyka polska: studia i szkice, Wydawnictwo Poznańskie, Poznań 1975. * Motywy indyjskie w literaturze polskiej, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1981. * Kasprowicz: pogłos wieczności, Oficyna Wydawnicza Nirwana, 1996. * Herder i herderyzm w Polsce, Wydawnictwo Marpress, Gdańsk 1999.
Ważniejsze publikacje
* Od Gopła do Bałtyku: rozprawy i szkice z marynistyki młodej Polski, Wydawnictwo Morskie, Gdańsk 1966. * Schopenhauer a Młoda Polska, Wydawnictwo Morskie, Gdańsk 1969. * Marynistyka polska: studia i szkice, Wydawnictwo Poznańskie, Poznań 1975. * Motywy indyjskie w literaturze polskiej, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1981. * Kasprowicz: pogłos wieczności, Oficyna Wydawnicza Nirwana, 1996. * Herder i herderyzm w Polsce, Wydawnictwo Marpress, Gdańsk 1999.
/o-500611/n/schopenhauer-a-mloda-polska)
