Cytaty Ilona Turczyn

“Czuję się bezsilna w starciu z przeznaczeniem. Nigdy nie miałam wyboru, a gdy już myślałam, że wzięłam los w swoje ręce, okazało się, że powstałam tylko po to, by ktoś naprawił błędy innych.”

“Czas prób zakończono, nastał czas przeznaczenia, czas zemsty i nadziei. Nadszedł dzień, pora wracać na swoje miejsce.”

“Strzeżcie się mężczyźni, kobiet żądnych zemsty, a jeszcze bardziej tych, którym niewiele zostało do stracenia.”

“To uświadomiło mnie w tym, że zbyt długo zwlekałam, zbyt długo pozwalałam, by los miotał mną na prawo i lewo.”

“Była delikatna, w ciele i na zewnątrz, stanowiła moje przeciwieństwo. Za mną ciągnęła się brzydota i śmierć, blizny i krew.”

“Nie obchodzi mnie ani twój afryt, ani jego historia, więc nie obrażaj mnie, nie podnoś głosu i weź się w garść, bo marnie wygląda nasza przyszłość. Chyba wolałem cię bez emocji.”

“Mrowienie pod skórą, które wywoływały żywioły, było dużo przyjemniejsze od dreszczy towarzyszących duszom. Ciepło rozeszło się w moim ciele, a później umyśle, materializując się przede mną kulą ognia lewitującą tuż nad posadzką. ”

“Zrobiłeś dla mnie wszystko, nie straciłeś nadziei, walczyłeś o mnie. Byłeś przy mnie, gdy błądziłam w cieniu.”

“Czas jest okrutnym łowcą. tropi nas jak zwierzynę, poluje, skrada się i depcze po piętach. Gdy dopadnie swojej ofiary, nie można cofnąć zniszczeń, które poczynił.”

“MOja zwiastunko, noś mój dar z dumą, zetrzyj wrogów, jeżeli będzie trzeba. Twoim przeznaczeniem jest śmierć, ale to ty nią władasz.”

“Będę czekał, nawet kiedy zgasną już wszystkie gwiazdy, a księżyc straci swój blask. Nie spocznę, aż nie znajdę sposobu, by cię wyrwać ze szponów Podziemia.”

“Ogień zaiskrzył w moich żyłach i domagał się ujścia, a wiecznie opryskliwa wampirzyca prosiła się o to, by gorące języki jej dosięgły i płomienie zagarnęły jej ciało.”

“Emocje to plugastwo, które zatruwa umysł, są przyczyną starć i wojen. Zagarniają resztki zdrowego rozsądku i prowadzą do upadku.”

“Trwałam na skraju nicości i zniszczenia, to właśnie odczuwałam - pustkę, która za zmianę napełniała się myślami, by później znów stać się bezdenna, by świat nie znaczył nic. Podążyłam ścieżką destrukcji, pozwoliłam, by prowadziła mnie tęsknota i wściekłość, pozwoliłam, by stały się moją zgubą.”

“Szramy były jak piętno na ciele i duszy, a miałam ich więcej niż powinnam, więcej ni śmiertelnik mógłby znieść cierpienia, jakim były okupione.”

“Służba u mego boku wiąże się z pewnymi konsekwencjami. Zresztą... czy nie jest ci lepiej? Bez sumienia, bez cierpienia?”

“Na końcu ogarnęło mnie poczucie pustki, nie czułam nic - ni radości, ni cierpienia czy ulgi. Wyzuło mnie ze wszystkiego, wyrwano to, co czyniło mnie ludzką istotą.”

“Oto stał przede mną Pan Dusz i Śmierci, ten, który był na końcu, który pieczętował lo i wyrywał z krainy ludzi to, co do niego należało.”

“Wieko tajemnicy zostało zamknięte, ukrywając mnie w czarnym jak noc więzieniu. Trwałam w zawieszeniu, które nie pozwalało mi stać, nie pozwalało też umrzeć, wydobywało z wnętrza najgorsze lęki.”

“Nie obchodzi mnie za kogo się uważasz. Jesteśmy ulotni, możemy być jak iskra, która wydostała się z ogniska, zgasnąć i ulecieć jak popiół lub wzniecić pożar i tylko od nas zależy, jak wykorzystamy tę chwilę.”

“Każda śmierć wyrywa skrawek duszy, rozdziera ją. Stojąc nad kolejną ofiarą, zastanawiam się, czy było to konieczne i godne celu, który pokierował moim ostrzem. Każda przelana kropla krwi tworzy nowy cień, który za mną podąża, tworzy lęki i koszmary, które potem nawiedzają mnie w nocy.”

“Noc wydawała się ciężka, jak obietnica mroku, który towarzyszył księżycowi w nowiu. Pozwoliłam, by intuicja sama prowadziła mnie korytarzami skąpanymi w blasku pochodni.”

“Gdzieś głęboko skrywałam cierpienie, które wracało nocami, skrywałam koszmary, w których odwiedzały mnie moje ofiary.”

“Sama muszę dźwigać ten ciężar, nikt nie będzie odbierał mi przyjemności z dręczenia samej siebie!”

“Blizny były świeże, nie tylko te na ciele. Te w duszy również paliły. Wiedziałam, że minie jeszcze sporo czasu, nim przestaną mi dokuczać.”

“Trwałam na granicy świadomości, a dni zlewały się z nocami. Ciemność była moja przyjaciółką, dopóki nie zapadałam w niespokojny sen. Dzień przypominał, że po zmierzchu znów nawiedzą mnie nocne mary.”

“Moc często obracała się przeciwko nim. Wysysała z nich energię, popychała w ramiona obłędu. Pod wpływem własnych zaklęć topiły się, dusiły wijącymi się konarami drzew, rozrywało je powietrze. Zdarzały się samozapalenia.”

“Błądząc wśród cieni, poczułam, jakby z mojego ciała wyrywano jego fragmenty. Ból, który mnie przeszył, spowodował, że szarpnęłam się i otworzyłam szeroko oczy. Pomimo cierpienia nie krzyczałam. Otępienie pozwalało mi tylko bezradnie rozchylać usta, zatrzymując w nich dowód katuszy.”

“Moc płynąca w moich żyłach zaczęła mnie pochłaniać. Poddałam się jej, nie wiedziałam tylko, jakie przyniesie to konsekwencje.”