Erenburg najbardziej jest znany obecnie z powieści, będących pamfletami na współczesne czasy i obrazujące tragikomiczne niedostosowanie jednostki do dążącego do uniformizacji świata: Niezwykłe przygody Julia Jurenity i jego uczniów (1922), Miłość Joanny Ney (1924), Rwacz (1925), Burzliwe życie Lejzorka Rojtszwańca (1928), socrealistyczny Dzień wtóry (1934). Po powrocie z Francji napisał Upadek Paryża (1941). Tytuł jego krytykującej stalinizm powieści Odwilż (1954–1956) stał się nazwą okresu w historii ZSRR, a także PRL. W ostatnich latach życia napisał sześciotomową autobiografię Ludzie, lata, życie (siódmy tom nie ukończony).