Podczas okupacji brała udział w tajnym nauczaniu. Po wyzwoleniu pełniła kolejno funkcję dyrektora szkoły, wizytatora, a następnie naczelnika wydziału Kuratorium Łódzkiego. W latach pięćdziesiątych wykładała w Studium Nauczycielskim w Warszawie. W tym czasie publikowała w Głosie Nauczycielskim liczne artykuły o tematyce oświatowej, m.in. pod pseudonimami Andrzej Drzazga i Witold Gałacki.
Debiutowała w 1955 roku powieścią "Wczorajsza młodość", następnie m.in. "Dwie miłości", "Nocny koncert".
Są to utwory przeznaczone głównie dla dziewcząt. Jackiewiczowa koncentruje w nich swoją uwagę na życiu szkolnym, na problemach przyjaźni i dojrzewania, przeżywanych konfliktach światopoglądowych. Niestety, opisując szkołę z okresu międzywojennego, zniekształcała obraz ówczesnej rzeczywistości nadmiernie ulegając wymogom stalinowskiej propagandy. Z tego też powodu jej książki nie są wznawiane w demokratycznej Polsce.
W wyniku współpracy z czasopismami młodzieżowymi "Filipinką" i "Na przełaj", w których publikowała systematycznie artykuły z życia młodzieży, powstały jej książki "Ratuj, Ewo!" i "Listy o trudnym dojrzewaniu".
Pełniła rolę konsultanta do spraw pedagogicznych podczas tworzenia serialu "Wojna domowa".
Za całokształt pracy dydaktycznej i twórczej otrzymała m.in. Medal Komisji Edukacji Narodowej i Order Sztandaru Pracy II klasy.