Andrzej Zieniewicz

Urodzony w Warszawie; syn Bogdana Zieniewicza i Marianny z domu Pilich, urzędników państwowych. W latach 1963-67 uczęszczał do II Liceum im. Stefana Batorego w Warszawie. Następnie studiował polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim (UW). Debiutował jako krytyk w 1972 recenzją pt. Niestety – melodramat, dotyczącą powieści Z. Oryszyn Melodramat, a opublikowaną na łamach „Nowego Wyrazu” (nr 3).

Po uzyskaniu w 1973 magisterium na UW został zatrudniony na uczelni na stanowisku asystenta w Zakładzie Literatury XX wieku. W 1980-81 pełnił funkcję zastępcy redaktora naczelnego „Nowego Wyrazu”. W 1981 uzyskał na UW stopień doktora. W 1986-94 przebywał w Turcji jako wykładowca języka i literatury polskiej na uniwersytetach w Ankarze i w Stambule; tam też założył wydziały filologii polskiej. Po powrocie do kraju kontynuował pracę na UW.

W 2002 habilitował się na UW.
W 2005-13 kierował Zakładem Literatury XX wieku, a od 2014 Zakładem Literatury XX i XXI wieku Instytutu Literatury Polskiej (ILP) UW.

W 1974 ożenił się z Ewą Pietrzyk, politolożką. Mieszka w Warszawie.