Był członkiem Awangardy Krakowskiej, w latach 1924–1925 członkiem redakcji „Almanachu Nowej Sztuki”, współpracownik „Zwrotnicy”. Był recenzentem filmowym dziennika „Nasz Przegląd”.
Po wybuchu II wojny światowej przebywał we Lwowie, gdzie stał się entuzjastą wcielenia ukraińskich ziem polskich do radzieckiej Ukrainy. 19 listopada 1939 roku podpisał oświadczenie pisarzy polskich entuzjastyczne wobec przyłączenia Zachodniej Ukrainy do Ukrainy Radzieckiej. Publikował m.in. w gazecie „Czerwony Sztandar”. Od września 1940 r. należał do Związku Radzieckich Pisarzy Ukrainy. W latach 1942–1944 służył w Polskich Siłach Zbrojnych w ZSRR. Od 1943 był działaczem Związku Patriotów Polskich. Wtedy to napisał słowa „Marszu 1 Korpusu” autorstwa Aleksandra Barchacza (Spoza gór i rzek...) dla żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR.
Wrócił do kraju z 1 Armią Wojska Polskiego, gdzie pełnił funkcję oficera politycznego. Podczas wojny pisał lirykę polityczną.
Był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.
W marcu 1968 ponowił protest, będąc wraz z innymi intelektualistami sygnatariuszem listu do rektora Uniwersytetu Warszawskiego (był nim Stanisław Turski), w którym bronił praw studentów represjonowanych po sprzeciwie wobec decyzji władz PRL o usunięciu z programu Teatru Narodowego inscenizacji „Dziadów” Adama Mickiewicza. W styczniu 1976 podpisał się także pod Memoriałem 101, krytykującym planowany przez ekipę Edwarda Gierka projekt zmiany Konstytucji PRL (przewidujący m.in. wpis o „wiecznej przyjaźni z ZSRR”). 23 sierpnia 1980 roku dołączył do apelu 64 uczonych, pisarzy i publicystów do władz komunistycznych o podjęcie dialogu ze strajkującymi robotnikami.