„Nigdy nie zatłukłam chomika tłuczkiem do mięsa i oby tak już zostało :)” – wywiad z Moniką Cieluch

Przede wszystkim wierzyć w siebie i czerpać radość z pisania. Nie napisze się dobrego opowiadania/powieści, jeśli pisanie nie będzie sprawiało przyjemności. Warto jest także wziąć sobie do serca krytykę, o ile jest konstruktywna.

Zawsze powtarzam, że siła książki tkwi w jej wiarygodności i zakończeniu. Trzeba stworzyć taką historię, w którą czytelnik będzie mógł uwierzyć. Żeby to się udało, warto jest pisać o sprawach i miejscach, które się zna. Ciężko jest stworzyć coś wiarygodnego, gdy nie ma się pojęcia o tym o czym się pisze. Drugim bardzo ważnym aspektem ( jeśli nie najważniejszym) podczas prac nad książką jest wymagający i profesjonalny redaktor, który wychwyci wszystkie niedoskonałości, naprowadzi pisarza na właściwe tory, a czasem skreśli pół strony niepotrzebnych wywodów bohatera. Myślę, że właśnie to kryje się za dobrze napisaną książką i pozytywnymi recenzjami.

Chciałam spróbować swoich sił w nowym gatunku, sprawdzić, czy potrafię rozbawić czytelników. Poza tym „A niech to szlag!” powstało w czasie pierwszego lockdownu i na przekór panującemu wówczas strachowi postanowiłam napisać powieść, która oderwie czytelników od problemów i dostarczy im relaksu oraz chwil zapomnienia. Liczyłam na to, że czytając powieść czytelnicy będą się równie dobrze bawili, jak ja podczas jej pisania.

Zarówno partie humorystyczne jak i te np. dotyczące żałoby po stracie bliskich pisało mi się niebywale łatwo, płynnie i mam nadzieję, że czytelnicy czują to podczas lektury. Historia Joanny, Tima i małej Grace w zasadzie pisała się sama, jeśli mogę tak to ująć. Wiele wątków, które pojawiły się w powieści, zrodziło się już w trakcie pisania. Tak już mam. Jeszcze nie zdarzyło mi się napisać książki, która od początku do końca byłaby zgodna z rozpisanym konspektem.

Starałam się, by zabawne perypetie Joanny były przede wszystkim wiarygodne. Myślę, że większość z nas miała podobne przygody. Tak jak Joanna utknęłam obcasem szpilki w kratce wentylacyjnej, zdarzyło mi się również „szarpać” z niewłaściwymi drzwiami. Natomiast nigdy nie zatłukłam chomika tłuczkiem do mięsa i oby tak już zostało :)

Tak. Też jestem matką i wiem doskonale, że nie ma czegoś takiego jak idealny plan na wychowanie dziecka i że nie istnieją idealni rodzice. Jasne, jedni radzą sobie lepiej z wychowywaniem potomstwa, drugim wychodzi to nieco słabiej. Najważniejsze w tym wszystkim jest to, by znaleźć złoty środek i słuchać się wzajemnie. Wiadomo, czasami przychodzą chwile zwątpienia. Człowiek myśli, że nie jest w stanie dać z siebie więcej i wówczas potrzebny jest jakiś impuls, który sprawi, że pokonamy własne słabości i strach. Uwierzymy w to, że chwilami trzeba odpuścić, nabrać dystansu, spojrzeć na sprawę z innej perspektywy. Joanna doskonale o tym wiedziała. To ona stała się impulsem, które zmusiły Tima do walki o miłość do własnego dziecka.

Zupełnie nie mam pojęcia kogo mogłabym obsadzić w głównych rolach. Myślę, że pisarze, którzy doczekali się ekranizacji swoich powieści, muszą mieć problem z wyborem/zaakceptowaniem aktorów, którzy mieliby wcielić się w głównych bohaterów powieści. Dlaczego? Sądzę, że nie sposób jest znaleźć kogoś, kto idealnie odzwierciedli postać, którą się wykreowało na papierze, a w znacznym stopniu w swojej wyobraźni. Czy w którejś z ról widziałabym siebie? Nie, myślę, że w tej historii nie ma postaci, którą mogłabym zagrać.

Jeśli po drodze nic się nie wydarzy, to najpewniej jeszcze w tym roku oddam w ręce czytelników dylogię pt. „ Czekoladowe Zacisze”. To historia nieco przesłodzona, ale nie byłabym sobą, gdybym nie pogmatwała życia bohaterów i nie pobawiła się ich emocjami. Na początku przyszłego roku ukaże się również powieść, w której gościnnie pojawi się Joanna i Tim z „ A niech to szlag!”. Dalsze plany są w trakcie realizacji, więc póki co, zachowam je w tajemnicy.