Przez dobre parę miesięcy nie tknęłam książki. Wracałam do domu tylko po to, żeby się wyspać i iść znowu do pracy. Stawałam się coraz to bardziej zmęczona. Co chwilę słyszałam, że gdy będę chciała wolne, żeby odpocząć mam mówić. Po co mówić, skoro słyszy się od tej samej osoby, że ona również jest zmęczona. 

Może jestem dziwna, ale po co miałam dokładać jej więcej pracy? Więcej powodów do zmęczenia? W jedyne dni wolne, siedziałam całe dnie przy herbacie, przeglądając Internet. Nie sięgałam po książki, bo wiedziałam, że kolejny czas na czytanie będzie znów za tydzień. Straciłam przez to ochotę na czytanie.

Święta, święta i po. Przedwczoraj postanowiłam złapać książkę składającą się ze 100 stron. Nie jest długa, przeczytam raz dwa. Będąc w połowie, przypomniałam sobie jak to jest zatracić się w czyjejś historii. Przestać myśleć o wszystkim, co nas otacza. Śledzić losy bohaterów, jakby były naszymi. Dzielić emocje z każdą kolejną chwilą. Z każdym przeczytanym słowem.

Zapomniałam jak to jest wciągnąć się w książkę. Zapomniałam, dlaczego kupowałam tyle książek. Ale wystarczył jeden czas wolny, nie odczuwając zmęczenia, aby sobie o tym przypomnieć. Przypomnieć o własnej pasji...