Pachnidło recenzja

„I ponad nocnym krajobrazem swej duszy poszybował do domu swego serca”

Zapach – chyba każdy z nas ma swój ulubiony. Taki który relaksuje, omamia, przyciąga. Ja uwielbiam zapach kawy, jaśminu, dymu z ogniska, deszczu i mokrego lasu, a za zapach oleju sezamowego dam się pokroić. Jakie zapachy uwielbiacie? Które sprawiają, że macie ochotę w nich utonąć, a które Was odrzucają?

W slumsach XVIII-wiecznej Francji rodzi się Jan Baptysta Grenouille. Jego matka zostaje skazana na śmierć i zabita, więc jako dziecko trafia pod opiekę mamek. Od narodzin posiadał niesamowity dar. Mianowicie ma niesamowity zmysł węchu. Umie rozpoznać zapach z odległości wielu mil. W końcu jeden z nich tak go omamia, że doprowadza to do tragedii.

Cała książka kręci się wokół zapachów. Na pierwszych stronach dostajemy wnikliwie opisaną paletę zapachów średniowiecznego Paryża. A jak wiecie (lub nie) z historii, średniowieczne miasta nie należały do najpiękniej pachnących. I tak przedzieramy się przez smród paryskich ulic, stopniowo poznając historię Grenouille’a.

Muszę przyznać, że ta książka mnie fascynuje. Z jednej strony, fabuła jest nudna i rozciągnięta do granic. Dłuży się i ciągnie jak zapach smrodku. Z drugiej zaś coś w tej historii sprawia, że nie mogłam się oderwać od lektury.

Być może miał na to wpływ język, którym napisana była książka. Piękne, zgrabne zdania, które owijają się wokół nas i otulają swym zapachem starych stronic. Nie wiem dlaczego, ale właśnie z taką starą biblioteką kojarzy mi się zapach tej książki. Być może jest to spowodowane właśnie językiem, który nawiązuje do arystokracji. Język w tej powieści jest tak piękny, że chcemy smakować tę historię.

Podobnie rzecz się ma z bohaterami, którzy są opisani bardzo szczegółowo. Zwłaszcza pod względem olfaktorycznym. Cała gama pięknych zapachów i odoru. Szczegółowo opisane czynności dzięki którym uzyskamy essence absolute może przerażać. Mnogość zapachów dopasowanych do bohaterów czy rzeczy jest niesamowicie rozległa. Każda z tych rzeczy ma swój unikalny kod zapachowy, po którym główny bohater rozpoznaje gdzie co jest i orientuje się w przestrzeni

.
Co do głównego bohatera, to jest jednym z bardziej tajemniczych. Mimo jego potworności jest w nim coś, co sprawia, że nie da się go nie lubić. Sposób odbierania przez niego świata jest nietypowy. Sprawia, że postać Grenouille’a jest nieoczywista. Jego umiejętności sprawiają, że umie wyjść cało z opresji, a przecież umiejętność rozpoznawania zapachów, z samej nazwy nie robi wielkiego wrażenia.

Książka niezwykle pobudza wyobraźnię. Nie tylko zapachową. Czytelnik wsiąka w ten świat i pragnie go poznawać w całej jego okropności i brutalności. Książka może szokować. Może wydawać się brutalna i odrażająca. Zupełnie jak główny bohater. Jednak jest w niej coś pięknego i niecodziennego. Coś ulotnego, co ciężko uchwycić, jak delikatny zapach, który ginie wśród miliona innych.

Tym do czego mogę się przyczepić, są wątki. Nie same w sobie, ale sposób ich rozwiązania. Niektóre z nich są po prostu rzucone, jakby miały zapełnić przestrzeń, i nie są pociągnięte. Urywają się lub pojawiają się od czasu do czasu.

Mam wrażenie, że Autor chciał pozostawić czytelnikowi pole do popisu, do rozmyślań i przez to je pourywał. Żeby czytelnik sam mógł dojść do pewnych wniosków. I czasami się to udawało, jednak w większości takie porzucone wątki nie miały sensu, były wyrwane z kontekstu i denerwowały.

Jednak mimo wszystko książkę polecam z czystym sercem. Nie każdy odbierze ją w ten sposób. Nie każdy zachwyci się tym odorem, który za sobą ciągnie. Jednak z pewnością można się nią zachwycić tak jak ja.